غزلیات در دیوان اشعار نشاط اصفهانی

1 عالمی در شادی و ما را غم است این غم ما از برای عالم است

2 چشم غیرت بین ما را نور نیست هر کجا سوریست آنجا ماتم است

3 روزگارم زخمها بسیار زد زخم تو آن زخمها را مرهم است

4 جان سلیمان است و دل خاتم در آن نقش روی دوست اسم اعظم است

1 سر نهادیم بسودای کسی کاین سر ازوست نه همین سر که تن و جان و جهان یکسر ازوست

2 گر گل افشاند و گر سنگ زند چتوان کرد مجلس و ساقی و مینا و می و ساغر ازوست

3 کر بتوفان شکند یا که بساحل فکند ناخداییست که هم کشتی و هم صرصر ازوست

4 من بدل دارم و شاهد برخ و شمع بسر آنچه پروانه ی دلسوخته را در پر ازوست

1 زان شعله که در دلم نهان است افسرده زبانه ی زمان است

2 گر دود بر آید از نهادم این سوزنه در خور بتان است

3 اندام تو گلبنی که خارش خارا و حریر و پرنیان است

4 آسایش دوستان از این است آرایش بوستان از آن است

1 قاصدی مژده رسان در راه است روز آراستن خرگاه است

2 صبح عیداست و جهان تا بجهان خرم از دولت شاهنشاه است

3 بر من و واپسیم عیب مکن همه جا مقصد من همراه است

4 چاه با راه در این پرده یکیست راه یوسف سوی مصر از چاه است

1 ای جمالت شمع هر جا محفلی ست از خیالت پرتوی با هر دلی ست

2 چون منی را با تو بودن مشکل است ورنه آسان با تو هرجا مشکلی ست

3 برفشان اشکی بخاک راه دوست گل از آنجا سرزند کانجا گلی ست

4 رو بسویش نه که رویش سوی تست بی قبولش نیست هرجا مقبلی ست

1 چشم صاحبنظران خیره بر آن ایوان است که بهر سو نگری حلوه که جانان است

2 عکسها در نظر آیند ولی یک اصل است جسمها جلوه گر آینده ولی یک جان است

3 دیده ی اصل نگر شیفته ی صورت عکس عکس بر اصل عجب نیست اگر حیران است

4 باغبان رونق یک باغ به سد گلبن داد گلبن ماست که رونق ده سد بستان است

1 این چه دشت است که سرتاسر آن گردی نیست که بر او دیده ی خونین و رخ زردی نیست

2 خرم آن کس که برویش ز رهت گردی هست وانکه بر دل، دگر از هیچ رهش گردی نیست

3 عقل در کشمکش نفس درنگی نکند این دغل را بجز از عشق هماوردی نیست

4 پا بدامن کش و از جان و جهان دست بدار دوست جویان را حاجت بجهانگردی نیست

1 دوست می‌گفتم ترا زاول نه آن می‌بینمت دشمن دل بودی اینک خصم جان می‌بینمت

2 نه همین در کاخ دل با چشم جان می‌بینمت در جهان با چشم صورت بین عیان می‌بینمت

3 تو کجا و مهر و کین من، من از سودای عشق گه به خود نامهربان گه مهربان می‌بینمت

4 تا به پیری ای جوان باری ببینی آفتی کآفت دین و دل پیر و جوان می‌بینمت

1 چه شتابی از پی من تو که رنجه شد سمندت که من آمدم در این دشت که اوفتم به بندت

2 تو نکو پسندی و من چه کنم که تا پسندت نشوم، نگو نگردم من و لایق کمندت

3 تو اگر ملولی از من، سر خویشتن بگیرم من و چشم اشکبارم، تو و لعل نوشخندت

4 دل زاهدان توانی ببری از آن نبردی که نبود صید غافل زتو، در خور کمندت

1 هر کرا دل با خدای مطلق است ناخدا موج است و دریا زورق است

2 غرقه در دریا همی جوید کنار چون کند آن کو بخود مستغرق است

3 نیست باید شد زخود تا هست شد سلب خود از خود حدیثی مغلق است

4 جان زجانان، تن زخاک آمد پدید هر کجا فرعی ز اصلی مشتق است