غزلیات در دیوان اشعار نشاط اصفهانی

1 شکرانه ی بازوان پر زور رحمی به شکستگان رنجور

2 بیچاره و مستمند و مسکین شاد از ستم و زجور مسرور

3 جانها بمحبت تو مخلوق دلها بارادت تو مفطور

4 باطره ی دلفریب طرار با غمزه ی می پرست مخمور

1 عقل با عشق کی شود دمساز نبرد صرفه سحر از اعجاز

2 تا چه فرمان رسد ز درگه دوست سر نهادم بر آستان نیاز

3 دل زکف رفته، جان رسیده بلب چشم بر راه و گوش بر آواز

4 هیچ حاجت بعرض حاجت نیست با خداوند گار بنده نواز

1 زلف بر پا فکنده از سر ناز ما گرفتار این شبان دراز

2 نظری داشت با نظر بازان لعبت شوخ و شاهد طناز

3 سپر از دیده بایدش آورد هر که از غمزه گشت تیرانداز

4 منع عاشق توان ز شاهد لیک حذر از شاهدان عاشقباز

1 ابر بر طرف گلستان گوهر افشان است باز خسرو گل را مگر عزم گلستان است باز

2 باز سنبل میدمد از باغ یا باد بهار از شمیم آن خم گیسو پریشان است باز

3 طره ی سنبل پریشان زلف شاهد بی قرار خواجه در کار قرار و فکر سامان است باز

4 در خروش بلبلان مطرب غزلخوان میرسد واعظ بیچاره شاد از پند رندان است باز

1 چون به عکس آری نظر خورشید تابان است و بس باز چون بر اصل بینی ظل یزدان است و بس

2 سوی عکس ار دسترس نبود عجب نبود که نیست دسترس تن را به جان وین صورت جان است و بس

3 ظل یزدان را چو یزدان گیر و این فرخنده کاخ چیست دانی راست همچون بزم امکان است و بس

4 نیست جز یک شاهد اندر بزم و هر سو بنگری طرهٔ پرتاب و گیسوی پریشان است و بس

1 نگه مست و چشم هشیارش لب شیرین و تلخ گفتارش

2 دیدم و دل بمهر او دادم تا توانی بگو بیازارش

3 رفت و پوشید چشم از نگهی یا رب از چشم بد نگه دارش

4 در دم آشفتگیست تا چه کند زلف آشفته چشم بیمارش

1 زین گرفتاری چه می‌جویی دلا آزاد باش زیستی با غم بسی آخر زمانی شاد باش

2 گر هوای پرفشانی نبودت در سر چه باک گو چمن دام و جهان یکسر همه صیاد باش

3 خواه طاعت خواه عصیان فارغ از کاری ممان در خور عفوی نه‌ای شایستهٔ بیداد باش

4 عهد شاه است و به آبادی جهان را دست عهد این خرابی تا به کی ای دل تو نیز آباد باش

1 در کف عشق نهادیم عنان دل خویش تا کجا افکندش باز و چه آید در پیش

2 خبرت هست که هیچت خبری نیست زخویش آه اگر بگذردت زین سپس ایام چو پیش

3 یک جهان کشته و تیغ تو همان وقف نیام عالمی خسته و تیر تو هنوز اندر کیش

4 خواست آراسته خوش محفل و غافل که ترا نیست ره جز بدل آن نیز دلی خسته و ریش

1 دیده ام و شنیده ام عاشقی و ملامتش آفت عشق خوشتر از زاهدی و سلامتش

2 سرو و گل و کنار جو کی برد اندهش ز دل آنکه کناره جو بود دلبر سرو قامتش

3 بیهده همنشین مبر وقت من از سخن که نیست یک نفسم بیاد او هر دو جهان غرامتش

4 فهم سخن نکرد کس قامت دوست بود و بس آنچه بروز باز پس نام شود قیامتش

1 نتوان داشت نگه باز زچشم سیهش دار از چشم بد خلق خدایا نگهش

2 جای رحم است بر آن بنده ی مسکین فقیر که برانند و ندانند چه باشد گنهش

3 نگهی جانب ما دلشدگان می نکنی دل چرا امیبری از کس چو نداری نگهش

4 قاصد یارم و با تیرگی بخت نشاط حرفی از جعد خطش دارم و چشم سیهش