سایر اشعار نیر تبریزی

1 ساقی بیار باده که شد مام روزگار آبستنی بسلطنت آل آبدار

2 قحط الرجال بین که جوانان بی پدر نازد بچرخ پیر سر از اوج اعتبار

3 آنرا که در شمار نیارد کسش بقدر منصب ز سال عمر فزون رفته از شمار

4 مات پیاده ام که ز فرزین ربوده است از سیراین سیه رخ غدّار کج قمار

1 زنگاه چشم مستت گله بی حساب دارم ...

1 در حلقۀ گیسوی تو هر حلقه اسیری وز نرگس خمار تو هر گوشه خرابی

1 چه مژده بود که باد سحرگهی آورد هوای شور و طرب بر دلم رهی آورد

2 دل از سموم حوادث کنون شود ایمن که رو بسایۀ آنقامت سهی آورد

1 ز پریشانی ما کی شود آگاه کسی که گرفتار بدان زلف پریشان نشود

1 شبهای وصل روز فراق آیدم بخواب چو غرقۀ که رخت سوی ساحل آورد

1 گفتمت چونتو من دلشده را یار شوی مرهم سینه و آرام دل زار شوی

2 نه دل زار مرا مایۀ آزار شوی عاقبت ساقی خلوتکه اغیار شوی

1 همقطاران رفت ما ماندیم خاک کوی دوست دیگران را کعبه مقصد بود ما را روی دوست

2 گفتم که جان به وصل دهم پیش روی دوست تاری اگر به دست من افتد ز موی دوست

1 اگرم ز بی نیازی همه خوار و زار دارد چه غم آنگل دورو را که چو من هزار دارد

2 ز غمت سینه این آه از آن نهفته دارم که مرا ز بی چراغی بسر مزار دارد

1 جز دو ابروی کج یار بروی چونگار می ندیده است کسی در سر یکمه دو هلال