رباعیات در دیوان اشعار فارسی عمادالدین نسیمی

1 ای آن که تو پیوسته خدا می طلبی از خود بطلب اگر مرا می طلبی

2 من با تو به صد زبان سخن می گویم سر تا قدمت منم، که را می طلبی؟

1 طوف سر کوی یار طاعات من است اوصاف جمال او مناجات من است

2 در من نگرد کسی که او را طلبد کایینه ذات و صفتش ذات من است

1 ای روی تو هفت مصحف صانع پاک زین هفت مصور شده آن هفت افلاک

2 در عالم اعلی بنگر تا حد خاک جز سی و دو نیست گر تو را هست ادراک

1 آیینه جم عبارت از روی من است «والیل اذا» کنایت از موی من است

2 گر عارف سر قاب قوسین شدی می دان که دو حرف نون ابروی من است

1 ای آیت نور، پرتو غبغب تو تفسیر دخان دو گیسوی چون شب تو

2 اشیاست مرکب شده از سی و دو حرف وان سی و دو حرف نیست الا لب تو

1 ای مانده تو بر کنار جویای وسط تا چند چو نقطه دور گردی از خط

2 در می طلبی به قعر دریا (می) شو سرگشته مباش بر سر آب چو بط

1 من مظهر نطق و نطق حق ذات من است در هر دو جهان صدای اصوات من است

2 از صبح ازل هر آنچه تا شام ابد آید به وجود و هست ذرات من است

1 از خاک و ز آب آدم و بود و وجود هم آتش و آب تابع و لازم بود

2 سی و دو خط خدا به وجه آدم هرکس که بخواند چون ملک کرد سجود

1 بنمود جمال ذات از روی چو ماه از شادی او بر فلک انداز کلاه

2 گشتیم کلام ناطق لم یزلی از دولت شاه دو جهان فضل اله

1 (تا) آتش فقر بر تو داغی ننهد در خانه باطنت چراغی ننهد

2 تا هستی ات از دماغ بیرون نکنی مرغ طلبت قدم به باغی ننهد