رباعیات در دیوان اشعار فارسی عمادالدین نسیمی

1 ای خلق جهان به جملگی بشتابید باشد که همه سی و دو را دریابید

2 تقلیدروان محو شدند همچو مطر بگرفت جهان «فضل » و شما در خوابید

1 ای فاتحه روی تو قرآن مجید چون روی تو دیده مصحف خوب ندید

2 تا گنج خفی عیان شود منشی «کن » بر لوح رخت صورت «الله » کشید

1 آن سی و دو خط وجه آدم چو ندید شیطان، به خلاف حق سر از سجده کشید

2 آن کس که به حق بدید امام ملکوت از قوت حرف و صوت او گفت و شنید

1 خیاط ازل چو جامه جان ببرید بر قد سواد سین قرآن ببرید

2 اسما و صفات هرچه هست از دو جهان بر جبه خود نوشت و آسان ببرید

1 بی درد دلی کسی به درمان نرسید بی جذبه حق کسی به رحمان نرسید

2 روی تو که هست آینه صورت حق بی معنی آن کسی به قرآن نرسید

1 این کاسه چو کوزه نبات است نگر با خاصیت آب حیات است نگر

2 هرگونه طعامی که از او نوش کنی زان دلبر شیرین حرکات است نگر

1 استاد در این کاسه چو بنمود هنر بشکست از او قیمت صد کاسه زر

2 صد کاسه سر بر او، فتد از شوقش خود جام جهان نماست این کاسه نگر

1 خورشید سمای معرفت کرد ظهور بر اهل ظهور از ره سی و دو نور

2 عارف به خط و خال بتان هر که نشد هرگز نرسد به باطنش ذوق حضور

1 نقاش ازل چو نقش بندی آغاز در عالم جان کرد، شنید این آواز

2 هان تا که جمال نازنینم بکشی بر کارگه وجود پرورده به ناز

1 ای مانده تو بر کنار جویای وسط تا چند چو نقطه دور گردی از خط

2 در می طلبی به قعر دریا (می) شو سرگشته مباش بر سر آب چو بط