رباعیات در دیوان اشعار فارسی عمادالدین نسیمی

1 هر وصف که در شان کلام الله است خاصیت او تمام بسم الله است

2 آن نقطه که آن در بی بسم الله است آن خال رخ علی ولی الله است

1 دینم (به) محمد و علی هست درست در شوره زمین خارجی هیچ نرست

2 خواهی که ز حوض کوثرت آب دهند رو مذهب «شاه » گیر و آن دین درست

1 هم مظهر علم لایزالی ماییم هم مظهر سر ذوالجلالی ماییم

2 هم آینه ذات کز او ظاهر شد اوصاف جلالی و جمالی ماییم

1 مفتاح در گنج معانی ماییم سرچشمه آب زندگانی ماییم

2 از باب یقین به حق نشان یافته ایم گر طالب عینی، این نشانی ماییم

1 گر حرف به تو جمال خود بنماید بر تو در گنج معرفت بگشاید

2 بی صوت و حروف با تو آید به حدیث نطقی که به صورت و حرف اندر ناید

1 من مستی باده از سبو می بینم عکس رخ ساقی اندر او می بینم

2 در جام جهان نما که آن مظهر اوست هستی و وجود او به او می بینم

1 آن علم که از ذات خدا منفک نیست در هستی او هیچ نبی را شک نیست

2 خطی است خدا به وجه آدم بنوشت وان سی و دو خط لوح حرفی حک نیست

1 آن حرف که آن اصل کتاب است تویی وان فرد که مبداء حساب است تویی

2 از روی یقین دایره هستی را وان نقطه که مبداء و مآب است تویی

1 خورشید ازل بتافت از روزن تن تا چهره خود ببیند اندر روزن

2 گوید که چو روزن از میان برخیزد «من باشم و من باشم و من باشم و من »

1 ای ختم همه امام گردیده چو نون خواهی شد از این عرصه عالم بیرون

2 در بند تو چون عقل نخستین تواند از فضل خداوند تو، ما کان یکون