خواهی که به سرچشمه جان یابی راه از عمادالدین نسیمی رباعی 73
1. خواهی که به سرچشمه جان یابی راه
یا بر فلک شرف برآیی چون ماه
بنمود جمال ذات از روی چو ماه از عمادالدین نسیمی رباعی 74
1. بنمود جمال ذات از روی چو ماه
از شادی او بر فلک انداز کلاه
ای روی تو کشف صورت حق کرده از عمادالدین نسیمی رباعی 75
1. ای روی تو کشف صورت حق کرده
انگشت تو فرق ماه را شق کرده
ای زلف تو حلقه بر رخ ماه زده از عمادالدین نسیمی رباعی 76
1. ای زلف تو حلقه بر رخ ماه زده
حسن تو بر آفتاب خرگاه زده
ای روی تو گلبن گلستان همه از عمادالدین نسیمی رباعی 77
1. ای روی تو گلبن گلستان همه
نوش لب تو چشمه حیوان همه
ای آن که تو پیوسته خدا می طلبی از عمادالدین نسیمی رباعی 78
1. ای آن که تو پیوسته خدا می طلبی
از خود بطلب اگر مرا می طلبی
در دار وجود گشت دیار علی از عمادالدین نسیمی رباعی 79
1. در دار وجود گشت دیار علی
چون هست یقین ولی جبار علی
خواهی که شراب اولیا نوش کنی از عمادالدین نسیمی رباعی 80
1. خواهی که شراب اولیا نوش کنی
باید سخن فضل خدا گوش کنی
واقف به خدا ز بی وقوفی نشوی از عمادالدین نسیمی رباعی 81
1. واقف به خدا ز بی وقوفی نشوی
عارف به حق از طریق صوفی نشوی
تا عارف ذات لامکانی نشوی از عمادالدین نسیمی رباعی 82
1. تا عارف ذات لامکانی نشوی
هستی تو فنا و جاودانی نشوی
ای آن که تو تن را به سفالی ننهی از عمادالدین نسیمی رباعی 83
1. ای آن که تو تن را به سفالی ننهی
لب بر لب آن آب زلالی ننهی
آن حرف که آن اصل کتاب است تویی از عمادالدین نسیمی رباعی 84
1. آن حرف که آن اصل کتاب است تویی
وان فرد که مبداء حساب است تویی