رباعیات در دیوان اشعار فارسی عمادالدین نسیمی

1 من بوی تو از گل و سمن می شنوم نام تو ز بلبل چمن می شنوم

2 ذکر تو بود در آفرینش پیدا من می شنوم همیشه من می شنوم

1 در قبضه فضل حق امانت بودیم بر سطر وجود او کتابت بودیم

2 خود کرد ظهور در جهان از ی و سین چون دال شدیم بی خیانت بودیم

1 هم مظهر علم لایزالی ماییم هم مظهر سر ذوالجلالی ماییم

2 هم آینه ذات کز او ظاهر شد اوصاف جلالی و جمالی ماییم

1 مفتاح در گنج معانی ماییم سرچشمه آب زندگانی ماییم

2 از باب یقین به حق نشان یافته ایم گر طالب عینی، این نشانی ماییم

1 ای روی تو مصحف حیات دل و جان چون روی تو مصحفی کی آمد به جهان

2 یک موی سر و دو ابرو و چار مژه سی و دو کتابت است و نامش قرآن

1 خورشید ازل بتافت از روزن تن تا چهره خود ببیند اندر روزن

2 گوید که چو روزن از میان برخیزد «من باشم و من باشم و من باشم و من »

1 بسیار بگردید و بگردد گردون تا مثل تویی ز باطن آرد بیرون

2 چون اصل وجود خلق کاف آمد و نون بیرون مشو از ارادت کن فیکون

1 ای ختم همه امام گردیده چو نون خواهی شد از این عرصه عالم بیرون

2 در بند تو چون عقل نخستین تواند از فضل خداوند تو، ما کان یکون

1 این کرسی چارپایه جسم ببین شاهنشه ملک ازل از روی یقین

2 از لوح وجود خویش اسرار درون برخوان که ز دست حق کتابی است مبین

1 دلبر چو به تیغ دست می یازد بین برخیز و بیا و بر سر پای نشین

2 وانگاه به لطف گو که نوشم بادا از دست نگار شربت روز پسین