رباعیات در دیوان اشعار فارسی عمادالدین نسیمی

1 خواهی که شراب اولیا نوش کنی باید سخن فضل خدا گوش کنی

2 عیسی‌سخن است در همه باب علوم حق هم سخن است اگر سخن نوش کنی

1 آن نقطه که مرکز جهان است تویی وان قطره که اصل کن فکان است تویی

2 آن حرف که از اسم بیان است تویی وان اسم که از ذات نشان است تویی

1 ذاتی که عبارت است از سی و دو حرف عین دو جهان است چه مظروف و چه ظرف

2 یعنی که حقیقت حروف از ذات است ای منشی علم نحو وی واضع صرف

1 حرفی ز میان کاف و نون پیدا شد زان حرف وجود آدم و حوا شد

2 از صورت این دو هرچه آمد حاصل میراث حقایق همه اشیا شد

1 این کاسه چو کوزه نبات است نگر با خاصیت آب حیات است نگر

2 هرگونه طعامی که از او نوش کنی زان دلبر شیرین حرکات است نگر

1 ای وعده بسی داده و ناکرده وفا از اهل وفا نباشد این شیوه روا

2 رفتن به طواف کعبه کی سود کند بی دین درست و صدق و بی سعی و صفا

1 تا باب دلم به نقطه بی بگشود سر ازل و ابد مرا روی نمود

2 هرچند سراپای جهان گردیدم جز ناطق و نطق در جهان هیچ نبود

1 ای عارف سر من عرف در اسما آن کس که شناخت نفس بشناخت خدا

2 نفس تو چه نسبتش به ذات احد است یک نکته بگو در این ره ای راهنما

1 خواهی که به سرچشمه جان یابی راه یا بر فلک شرف برآیی چون ماه

2 از مصحف رخساره خوبان می خوان سر ازل و ابد ز خط های سیاه

1 ای روی تو کشف صورت حق کرده انگشت تو فرق ماه را شق کرده

2 هفت آیت حاجبین و زلف و مژه ات بی پرده بیان ذات مطلق کرده