رباعیات در دیوان اشعار فارسی عمادالدین نسیمی

1 ای آیت نور، پرتو غبغب تو تفسیر دخان دو گیسوی چون شب تو

2 اشیاست مرکب شده از سی و دو حرف وان سی و دو حرف نیست الا لب تو

1 یاقوت لبا! لعل بدخشانی کو؟ وان راحت روح و راح ریحانی کو؟

2 گویند حرام در مسلمانی شد تو می خور و غم مخور، مسلمانی کو؟

1 خواهی که به سرچشمه جان یابی راه یا بر فلک شرف برآیی چون ماه

2 از مصحف رخساره خوبان می خوان سر ازل و ابد ز خط های سیاه

1 بنمود جمال ذات از روی چو ماه از شادی او بر فلک انداز کلاه

2 گشتیم کلام ناطق لم یزلی از دولت شاه دو جهان فضل اله

1 ای روی تو کشف صورت حق کرده انگشت تو فرق ماه را شق کرده

2 هفت آیت حاجبین و زلف و مژه ات بی پرده بیان ذات مطلق کرده

1 ای زلف تو حلقه بر رخ ماه زده حسن تو بر آفتاب خرگاه زده

2 منشور رخت را ز ازل منشی «کن » بر چهره نشان «حسبی الله » زده

1 ای روی تو گلبن گلستان همه نوش لب تو چشمه حیوان همه

2 در مملکت حسن و ملاحت شده ای شاهنشه دلبران و سلطان همه

1 ای آن که تو پیوسته خدا می طلبی از خود بطلب اگر مرا می طلبی

2 من با تو به صد زبان سخن می گویم سر تا قدمت منم، که را می طلبی؟

1 در دار وجود گشت دیار علی چون هست یقین ولی جبار علی

2 خواهی که رسی به چار جوی جنت شو از دل و جان موالی چار علی

1 خواهی که شراب اولیا نوش کنی باید سخن فضل خدا گوش کنی

2 عیسی‌سخن است در همه باب علوم حق هم سخن است اگر سخن نوش کنی