ز بند زلف تو جان مرا از عمادالدین نسیمی غزل 72
1. ز بند زلف تو جان مرا نجات مباد
دل مرا نفسی بی رخت حیات مباد
تا از لب و چشم تو به عالم از عمادالدین نسیمی غزل 73
1. تا از لب و چشم تو به عالم خبر افتاد
صد صومعه ویران شد و صد خانه برافتاد
تا پرده ز رخسار چو ماه از عمادالدین نسیمی غزل 74
1. تا پرده ز رخسار چو ماه تو برافتاد
از پرده بسی راز نهانی به در افتاد
کس بدین آیین حسن از از عمادالدین نسیمی غزل 75
1. کس بدین آیین حسن از مادر گیتی نزاد
تا ابد چشم بد، از روی تو یارب دور باد
دست قدرت بر عذارت خال از عمادالدین نسیمی غزل 76
1. دست قدرت بر عذارت خال مشکین تا نهاد
جان فتاد از غم بر آتش، دل بر آن سودا نهاد
ماه نو چون دیدم ابروی از عمادالدین نسیمی غزل 77
1. ماه نو چون دیدم ابروی توام آمد به یاد
چون نظر کردم به گل، روی توام آمد به یاد
دلی دارم که در وی غم از عمادالدین نسیمی غزل 78
1. دلی دارم که در وی غم نگنجد
چه جای غم؟ که شادی هم نگنجد
گل صدبرگ من سنبل بر از عمادالدین نسیمی غزل 79
1. گل صدبرگ من سنبل بر اطراف سمن دارد
رخ یار من از نسرین خطی بر نسترن دارد
شمع رویت صفت نور تجلی از عمادالدین نسیمی غزل 80
1. شمع رویت صفت نور تجلی دارد
بوی جان پرور زلفت دم عیسی دارد
احوال درد ما بر درمان از عمادالدین نسیمی غزل 81
1. احوال درد ما بر درمان که می‌برد؟
وین تشنه را به چشمه حیوان که می‌برد؟
کیست آن سرو که بر راه از عمادالدین نسیمی غزل 82
1. کیست آن سرو که بر راه گذر می‌گذرد
نور چشم است که بر اهل نظر می‌گذرد
دلدار ما به عهد محبت از عمادالدین نسیمی غزل 83
1. دلدار ما به عهد محبت وفا نکرد
دل برد و رفت و هیچ دگر یاد ما نکرد