غزلیات در دیوان اشعار فارسی عمادالدین نسیمی

1 مطلع نور تجلی آفتاب روی اوست لیلة القدری که می گویند هست آن موی اوست

2 قاب قوسینی که در معراج دید آن شب رسول گر به چشم دل ببینی هیئت ابروی اوست

3 عروة الوثقی که خواند عارفش حبل المتین سوره واللیل زلفش و آیت گیسوی اوست

4 خلد و فردوس و نعیم و روضه دارالسلام چون به معنی بنگری وصف بهشت کوی اوست

1 خوبی و بتا از تو جفا دور نباشد ور جور کنی هست روا دور نباشد

2 عیبت نتوان کرد که هستی ز وفا دور خوبی که نباشد ز وفا دور، نباشد

3 چشمت به جفا خون دلم می خورد اما این مردمی از ترک خطا دور نباشد

4 ای کرده فراموش وفا، از تو به یادی گر شاد کنی خاطر ما، دور نباشد

1 ای دل! بلا بکش چو دلت مبتلای اوست خوشنود شو بدانچه مراد و رضای اوست

2 تن در جفای او نه و از غم مدار باک کاین غصه و جفا همه عین وفای اوست

3 قدر قدر چه داند و قاضی هر قضا آن دل که او نه قابل قدر و قضای اوست

4 دنیی و دین برای وصالش دهیم و جان زانرو که دل ز جمله صلاحی برای اوست

1 صاحب نظران قیمت سودای تو دانند خورشیدپرستان سبق عشق تو خوانند

2 بردار ز رخ دامن برقع که محبان از شوق جمال گل تو جامه درانند

3 تنها نه مرا هست نظر با رخت ای دوست بنگر که ز هر گوشه چه صاحب نظرانند

4 از کوی خودم گر تو برانی که نرانی غم نیست اگر جمله آفاق برانند

1 تا پرده ز رخسار چو ماه تو برافتاد از پرده بسی راز نهانی به در افتاد

2 بود آتش رخسار تو چون میوه توحید از بهر کلیم آتش از آن در شجر افتاد

3 با لاله صبا شرح گل روی تو می کرد دلسوخته را آتش غم در جگر افتاد

4 مرغی که برش خرمن هستی به جوی بود دام شکن زلف تو را دید و درافتاد

1 آنان که به تقلید مجرد گرویدند دورند ز حق، زان به حقیقت نرسیدند

2 خورشید یقین از افق غیب برآمد این بی بصران دیده ببستند و ندیدند

3 نزدیکتر از مردم چشم است ولیکن بی معرفتان از رخ آن ماه بعیدند

4 دور از حرم و کعبه و خلدند همه عمر در وادی جهل از پی پندار دویدند

1 سر چه باشد که نثار قدم یار کنند یا دل و دین به چه ارزد که در این کار کنند

2 قبله جان نبود جز رخ جانان زانرو عاشقان قبله خود ابروی دلدار کنند

3 کی تواند شدن از سر انا الحق واقف هر که او را غم آن است که بردار کنند

4 شرطش آن است که بر دار ببیند خود را هر که از فضل تواش واقف اسرار کنند

1 ای نور رخت مطلع انوار هدایت معلوم نشد عشق ترا مبداء و غایت

2 بر لوح دلم نقش خیال تو کشیدند روزی که نبود از قلم و لوح حکایت

3 از دشمنی خلق جهان باک ندارد آن را که بود از طرف دوست حمایت

4 گر لطف تو همراه شود بی خردان را گو محو شو از روی زمین عقل و کفایت

1 خلاق دو عالم بجز از فضل خدا نیست او ذات و صفاتش بجز از سی و دو تا نیست

2 آن سی و دو تا اصل کمال است به تحقیق خود نیست که در جانش از این سی و دو تا نیست

3 در ظاهر و باطن به مجازی و حقیقت داننده و بیننده بجز فضل علا نیست

4 تقسیم سماوات و زمین کرده به شش روز قایم شده بر عرش و بر این هیچ خطا نیست

1 رفتم اینک از سر کوی تو ای جان! خیر باد زحمتی گر بود کردم بر تو آسان خیر باد

2 خیر بادی کوی یاران را که در روز وداع رسم می‌باشد که می‌گویند یاران خیر باد

3 وه که می‌باید به ناکام از تو دل برداشتن ورنه با جانان کجا هرگز کند جان خیر باد

4 دست هجران توام بس داغ‌ها بر جان نهاد من نخواهم برد جان از دست هجران خیر باد