غزلیات در دیوان اشعار فارسی عمادالدین نسیمی

1 ماه بدر از روی خورشیدم حکایت می‌کند وین سخن در جان اهل دل سرایت می‌کند

2 گرچه می‌خواهد که ریزد چشم مستش خون دل زلفش از روی کرم چندین حمایت می‌کند

3 شهر دل معمور می‌دارد شه عشقش ولی لشکر شوقش خرابی در ولایت می‌کند

4 کی تواند محرم اسرار عشق او شدن ابلهی کو تکیه بر عقل و کفایت می‌کند

1 دلی دارم که در وی غم نگنجد چه جای غم؟ که شادی هم نگنجد

2 میان ما و یار همدم ما اگر همدم نباشد دم نگنجد

3 دلی کو فارغ است از سور و ماتم در او هم سور و هم ماتم نگنجد

4 جز انگشتی که عالم خاتم اوست دگر چیزی در این خاتم نگنجد

1 تا فضل خدا بر صفت ذات برآمد مطلوب میسر شد و حاجات برآمد

2 بی کیف و کم آن کس که چو ما نطق خدا شد چون عیسی مریم به سماوات برآمد

3 از مصحف روی تو به فال من درویش گه نون و گهی سوره صافات برآمد

4 ابلیس چو پیچید سر از سجده رویت مردود خدا گشت و ز جنات برآمد

1 نقش هستی رقم صورت کاشانه ماست مستی کون و مکان از می و میخانه ماست

2 آب حیوان و می کوثری و ماء معین جرعه صافی بی دردی پیمانه ماست

3 زرفشان شمع فلک، مجلس پیروزه لگن عکس رخسار قمر پرتو پروانه ماست

4 فارغ از کعبه و بتخانه و دیریم و کنشت ملک وحدت وطن و قاف قدم خانه ماست

1 دل فغان از جورت ای جان حاش لله چون کند؟ بنده داد از دست سلطان حاش لله چون کند؟

2 جان ما با مهر رویت بست پیمان در ازل نقض آن پیوند و پیمان حاش لله چون کند؟

3 آنچه با من می کند چشم سیاهت با اسیر کافر اندر کافرستان حاش لله چون کند؟

4 درد عشقت در دل من چون ز درمان خوشتر است دل هوای وصل و درمان حاش لله چون کند؟

1 هر که با جام می لعل لبش همدم نیست در حریم حرم حرمت ما محرم نیست

2 دل به نیش است که هر نوش ندارد سودش سینه زخمی است که خوشنود به هر مرهم نیست

3 کمر صحبت این راه ببندی ور نه هر که زد بخیه بر اندام کله، ادهم نیست

4 زاهد ار از تو دم حال بپرسد گویش صحبت جام طرب کش که از این به دم نیست

1 حق بین نظری باید تا روی مرا بیند چشمی که بود خودبین، کی روی خدا بیند

2 دل آینه او شد کو تشنه دیداری تا همچو کلیم الله بر طور لقا بیند

3 از مشرق دیدارش آن را که بود دیده انوار تجلی را پیوسته چو ما بیند

4 آنرا که چو ما سینه صافی شد از آلایش در جام دل از مهرش چون صبح صفا بیند

1 کیست آن سرو که بر راه گذر می‌گذرد نور چشم است که بر اهل نظر می‌گذرد

2 درد دل بین که طبیب از سر حسرت ما را خسته، افتاده همی‌بیند و در می‌گذرد

3 غرق دریای سرشکم عجب این کز غم تو تشنه جان می‌دهد و آب ز سر می‌گذرد

4 زیردستان جهان را ز زبردستی تو حال چون کار جهان زیر و زبر می‌گذرد

1 قبله عشاق عارف صورت رحمان بود جان و دل در عشق جانان باختن خوب آن بود

2 پیش روی خوبرویان سجده می آرم، فقیه! قبله ای کی به ز روی و صورت خوبان بود

3 زاهد اندر عشق او در باز جان و دل چو من زان که هر کو عشق او زینسان بود انسان بود

4 نکته سر خدا در صورت خوبان خفی است محرم این نکته جان عاشق حیران بود

1 عقل را سودای گیسوی تو مجنون می‌کند فکر آن زنجیر پر سودا عجب چون می‌کند

2 هست ابروی تو آن حرفی که نامش را اله در کلام کبریا قبل از «قلم» «نون» می‌کند

3 صورت روی تو بر هر دل که می‌آید فرو نقش هر اندیشه را زان خانه بیرون می‌کند

4 آن که می‌خواند به لؤلؤ نظم دندان ترا بی‌ادب، کم‌حرمتی با دُرّ مکنون می‌کند