غزلیات در دیوان اشعار فارسی عمادالدین نسیمی

1 مرغ عرشیم و قاف خانه ماست کن فکان فرش آشیانه ماست

2 جعد مشکین و زلف وجه الله دام دل عین و خال دانه ماست

3 ای فسوسی دم از فکوک مزن ذات حق فارغ از فسانه ماست

4 زان حرام است با تو می خوردن کاین شراب از شرابخانه ماست

1 تشبیه رویت آن که به گل یاسمن کند چشم از رخت بگو به گل و یاسمن کند

2 باد از وصال قد تو محروم و بی نصیب آن دل که میل طوبی و سرو چمن کند

3 باشد قبول، طاعت بی نفع بت پرست گر سجده پیش قبله رویت چو من کند

4 بر زلف عنبرین تو چون بگذرد صبا عالم پر از شمامه مشک ختن کند

1 آرزومندی و درد هجر یار از حد گذشت در غمش صبر دل امیدوار از حد گذشت

2 گرچه دلشادم به امید شب وصلت، ولی محنت هجران و جور روزگار از حد گذشت

3 گرچه بر راه خیالش دیده می دارم نگاه انتظار وصل روی آن نگار از حد گذشت

4 روی بنمای ای گل خندان که بی وصل رخت بر دل مجروح بلبل زخم خار از حد گذشت

1 سی و دو خط رخت گنج ترا افتتاح ظلمت زلف تو شب، نور جمالت صباح

2 جان و جهان می دهم وصل ترا می خرم بین که چه بیع و شری دید ضمیرم صلاح

3 راحت روحانیان از دم روح تو شد یافت بقا آنکه یافت از در وصلت رواح

4 راح و رحیق غمت کرد جهان را غریق بی خبران را نصیب نیست ازین روح و راح

1 مشتاق گل از سرزنش خار نترسد جویان رخ یار ز اغیار نترسد

2 عیار دلاور که کند ترک سر خویش از خنجر خونریز و سر دار نترسد

3 آن کس که چو منصور زند لاف اناالحق از طعنه نامحرم اسرار نترسد

4 ای طالب گنج و گهر از مار میندیش گنج و گهر آن برد که از مار نترسد

1 عابدان حق سجود قبله رویت کنند عارفان حق از آن طوف سر کویت کنند

2 عاشقان رو به راه آورده مفرد لباس ابتدای طوف حج از مشعر مویت کنند

3 روزه داران طریقت از برای روز عید غره ماه از هلال نون ابرویت کنند

4 لیلة القدری که پیش حق به است از الف ماه اهل دل تعبیر آن زلفین هندویت کنند

1 خاک باد آن سر که در وی سر سودای تو نیست دور باد از شادی، آن کو یار غم‌های تو نیست

2 سرو در بالا کمال راستی دارد ولی در کمال حسن و زیبایی چو بالای تو نیست

3 گرچه خورشید اقتباس از شمع رویت می کند روشن و تابان چو نور صبح سیمای تو نیست

4 لا نظیری در جهان حسن و لطف و دلبری سر برآر از جیب یکتایی که همتای تو نیست

1 روح القدس از کوی خرابات برآمد مشتاق تجلی به مناجات برآمد

2 خورشید یقین از افق غیب عیان شد انوار حق از مطلع ذرات برآمد

3 سلطان ابد سنجق منصور برافراخت «الحق أنا» از ارض و سماوات برآمد

4 ای مصحف حق روی تو آن آیت نور است از سی و دو حرفش علم ذات برآمد

1 عشاق، هوای رخ زیبای تو دارند زانروی چو منصور همه بر سر دارند

2 رحم آر به جان و دل این قوم که در عشق مجروح و دل آزرده و بیمار و نزارند

3 هیچ است جهان در نظر همت ایشان غیر از تو کسی در دو جهان هیچ ندارند

4 با یاد تو شب تا به سحر با دل پرسوز فریاد ز جان هر نفس از عشق برآرند

1 دردمندان تو اندیشه درمان نکنند مستمندان غمت فکر سر و جان نکنند

2 زمره ای را که بود خاک درت آب حیات چون سکندر طلب چشمه حیوان نکنند

3 پیش چشم تو بمیرم که غرامت باشد جان اگر صرف چنین گوشه نشینان نکنند

4 سفر کعبه کویت چو کنند اهل صفا حذر از بادیه و خار مغیلان نکنند