طالب یار، اول او را یار می‌باید شدن از عمادالدین نسیمی غزل 215
1. طالب یار، اول او را یار می‌باید شدن
بعد از آن با عشق او، در کار می‌باید شدن
من ز عشق یار نتوانم به جان بازآمدن از عمادالدین نسیمی غزل 216
1. من ز عشق یار نتوانم به جان بازآمدن
زانکه هست آیین من در عشق جانباز آمدن
نه چرخ دیده نه سیاره از بدایت حسن از عمادالدین نسیمی غزل 217
1. نه چرخ دیده نه سیاره از بدایت حسن
ملک صفت بشری چون تو در نهایت حسن
ساقی! نسیم وقت گل آمد شتاب کن از عمادالدین نسیمی غزل 218
1. ساقی! نسیم وقت گل آمد شتاب کن
باب الفتوح میکده را فتح باب کن
گر طالب بقایی اول فنا طلب کن از عمادالدین نسیمی غزل 219
1. گر طالب بقایی اول فنا طلب کن
واندر فنای مطلق عین بقا طلب کن
بیا ای گنج بی پایان، چو خود ما را توانگر کن از عمادالدین نسیمی غزل 220
1. بیا ای گنج بی پایان، چو خود ما را توانگر کن
مس بی قیمت ما را به اکسیر نظر زر کن
ای دل ار پخته عشقی، طمع خام مکن از عمادالدین نسیمی غزل 221
1. ای دل ار پخته عشقی، طمع خام مکن
همدم باده شو و جز هوس جام مکن
قصد زلف یار داری در سر ای دل هی مکن از عمادالدین نسیمی غزل 222
1. قصد زلف یار داری در سر ای دل هی مکن
مرد این سودا نه ای با دلبر ای دل هی مکن
با بخت سعد یارم چون هست یار با من از عمادالدین نسیمی غزل 223
1. با بخت سعد یارم چون هست یار با من
شادی چو آن من شد، غم را چه کار با من؟
گل ز خجالت آب شد پیش رخ نگار من از عمادالدین نسیمی غزل 224
1. گل ز خجالت آب شد پیش رخ نگار من
سرخ برآمد از حیا لاله ز شرم یار من
گر شبی بازآید از در شمع جان افروز من از عمادالدین نسیمی غزل 225
1. گر شبی بازآید از در شمع جان افروز من
بر چراغ مهر و نور صبح خندد روز من
ای دهانت پسته خندان من از عمادالدین نسیمی غزل 226
1. ای دهانت پسته خندان من
خاک پایت چشمه حیوان من