غزلیات در دیوان اشعار فارسی عمادالدین نسیمی

1 بر من جفا ز غمزه یار است والسلام خون در دلم ز جور نگار است والسلام

2 ای صبح! دم ز مهر مزن کافتاب ما رخسار آن خجسته عذار است والسلام

3 ای باد! اگر به زلف نگارم رسی بگو دل بی تو بی شکیب و قرار است والسلام

4 تا هست جام نرگس شهلای او چنین کارم همیشه خواب و خمار است والسلام

1 بیار باده که عید است و روز می خوردن چه خوش بود به می ناب روزه وا کردن

2 بگوی صوفی خلوت نشین سرکش را چرا به طاعت خوبان نمی نهد گردن؟

3 جمال نور تجلی چو دید چشم کلیم به کید سامری ایمان نخواهد آوردن

4 سجود قبله روی تو می کنم زانرو که پیش روی تو کفر است سجده ناکردن

1 زلف یارم را نه تنها دلبری کار است و بس یا به هر مویی هزاران جان گرفتار است و بس

2 قند می ماند به شیرینی، دهان تنگ یار تا نپنداری که یاقوت شکربار است و بس

3 گفتم از سودای زلفش برحذر باشم ولی رهزن مردم نه آن دل دزد عیار است و بس

4 می کشم خواری ز دشمن وز رقیبان سرزنش بر من عاشق نه تنها جور آن یار است و بس

1 تکیه کن بر فضل حق، ای دل ز هجران غم مخور وصل یار آید، شوی زان خرم، ای جان غم مخور

2 گرچه جانسوز است درد هجر جانان، غم مخور کز وصال او، رسی روزی به درمان، غم مخور

3 بی گل خندان نماند دایم اطراف چمن غنچه باز آید، شود عالم گلستان، غم مخور

4 گرچه از درد فراق ای دل ز پا افتاده ای از کرم دستت بگیرد فضل یزدان، غم مخور

1 قبله عشاق عارف صورت رحمان بود جان و دل در عشق جانان باختن خوب آن بود

2 پیش روی خوبرویان سجده می آرم، فقیه! قبله ای کی به ز روی و صورت خوبان بود

3 زاهد اندر عشق او در باز جان و دل چو من زان که هر کو عشق او زینسان بود انسان بود

4 نکته سر خدا در صورت خوبان خفی است محرم این نکته جان عاشق حیران بود

1 طالب توحید را باید قدم بر «لا» زدن بعد از آن در عالم وحدت دم از الا زدن

2 شرط اول در طریق معرفت دانی که چیست؟ طرح کردن هر دو عالم را و پشت پا زدن

3 گر شوی چون اهل وحدت مالک ملک وجود نوبت شاهی توانی بر فلک چون ما زدن

4 دامن گوهر بدست آر از کمال معرفت تا توانی چون صدف لاف از دل دریا زدن

1 دولت وصل تو را یافته‌ام در کپنک نظر لطف خدا یافته‌ام در کپنک

2 یافتم در کپنک آنچه طلب می‌کردم تو چه دانی که چه‌ها یافته‌ام در کپنک

3 کپنک‌پوشم و از طایفه‌های دگرم شرف این بس که تو را یافته‌ام در کپنک

4 مکن ای خواجه! مرا در کپنک‌پوشی عیب زان که من نور خدا یافته‌ام در کپنک

1 اگر او او نماید ید رخ چون مه مه و خور خور شود از جمالش لش مه و خور خور منور ور

2 منش مه مه نگویم یم که مه مه را نباشد شد دو گیسو سو مسلسل سل، دو طره ره معنبر بر

3 یکی چینی ز جعدش دش اگر گر گر گشاید ید شود از نسیمش مش دماغم غم معطر طر

4 رخانش نش چو لاله له دو چشمش مش چو نرگس گس دهانش نش چو پسته ته لبانش نش چو شکر کر

1 علت غایی ز امر کن فکان ما بوده‌ایم جمله اشیا را حقیقت، جسم و جان ما بوده‌ایم

2 نقطه اول که قوه خواند ابن‌مریمش صوت و نطق و حرف و قوت همچنان ما بوده‌ایم

3 ذات بی‌چونی که هست از عالم ذات و صفات چون نظر کردیم در تحقیق آن ما بوده‌ایم

4 ظاهر و باطن که هست از عالم کون و مکان هردو اسمند و، مسما در میان ما بوده‌ایم

1 من به توفیق خدا، ره به خدا یافته ام عارف حق شده و ملک بقا یافته ام

2 در شفاخانه روح القدس از دست مسیح خورده ام شربت شافی و شفا یافته ام

3 اگر از کعبه به بتخانه روم عیب مکن که خدا را به حقیقت همه جا یافته ام

4 خاطر از محنت اغیار و دل از رنج خلاص رستگار آمده از درد و، دوا یافته ام