غزلیات در دیوان اشعار فارسی عمادالدین نسیمی

1 در خمارم ساقیا! جام جمی می‌بایدم محرم همدم ندارم، همدمی می‌بایدم

2 دارم از زلف پریشانش حکایت‌ها بسی خلوت بی‌مدعی با محرمی می‌بایدم

3 خشک شد لب ز آتش دل در جگر آبم نماند ای مه از دریای فضلت شبنمی می‌بایدم

4 شادی ما در دو عالم جز غم روی تو نیست زان به نو، هر ساعت از عشقت، غمی می‌بایدم

1 ز من که طایر قافم نشان عنقا پرس ز من که ماهی عشقم رسوم دریا پرس

2 (ز من که خادم خمار و ساکن دیرم رموز باده اسرار و جام صهبا پرس)

3 صفای باطن رندان مست دردآشام به نور طلعت جام از می مصفا پرس

4 حدیث توبه و زهد از کجا و من ز کجا بیان این خبر از زاهدان رعنا پرس

1 گر طالب بقایی اول فنا طلب کن واندر فنای مطلق عین بقا طلب کن

2 بر طور حق چو موسی گر عاشق لقایی بگشا تو چشم باطن وز حق لقا طلب کن

3 ای طالب هویت فانی شو از انیت اینجا ببین خدا را، آنجا خدا طلب کن

4 گم کرده ای گر او را، ایمن مباش و می جو کم گو کجاش جویم، در جمله جا طلب کن

1 تا شنیدم سخن فضل خدا در کپنک مست و مجنون شده‌ام بی سر و پا در کپنک

2 کپنک پوشی جان وصلت درویشان است بگذر از اطلس و خارا و درآ در کپنک

3 کپنک پوش علی بود که پوشید نمد شاه مردان جهان سرور ما در کپنک

4 (کپنک پوش از آنرو شدم از فضل اله یافتم تا به ابد سر خدا در کپنک)

1 گوهر گنج حقیقت به حقیقت ماییم نور ذات جبروتیم که در اشیاییم

2 گر طلبکار خدایید و ندارید انکار از سر صدق بیایید که تا بنماییم

3 گرچه در پرده غیبیم چو اسرار نهان از پس پرده چو خورشید فلک پیداییم

4 ما همانیم که بودیم و همان خواهد بود در دو عالم اگر امروز اگر فرداییم

1 در ضمیرم روز و شب نقش تو می‌بندد خیال جز تو نقشی در خیالم صورتی باشد محال

2 هست با عشقت مرا پیوند جانی تا ابد جاودان زان با توام هرجا که هستم در وصال

3 جان من با مهر رویت الفتی دارد چنان کز وجود خویش و از کون و مکان دارد ملال

4 دارم از خورشید رویت آتشی در جان و دل وز خیال نقش ابروی تو هستم چون هلال

1 جان به لب تا نرسید از تو به کامی نرسید تا نشد دل ز جفا خون به مقامی نرسید

2 آن که از دست غمت خون جگر نوش نکرد از کف ساقی مقصود به جامی نرسید

3 کی شود محرم اسرار تجلی رخت چون کلیم از لبت آن کو به کلامی نرسید

4 دور خوبی به جهان گرچه بسی آمد و رفت بجز از دور جمالت به دوامی نرسید

1 مست جام حسن یارم وز دو چشمش پرخمار ساقیا این مست را پیمانه دردی بیار

2 گر کشد عشقت به پای دار، ای عاشق دمی پای دار آنجا چو مردان کاین نماند پایدار

3 عارفی کو شد ز اسرار اناالحق باخبر بر سر دار ملامت گو برو منصوروار

4 نیستم باک از رقیبانش چو می بینم به کام کرده در گردن حمایل دست رنگین نگار

1 حدیث لعل تو نتوان بدین زبان گفتن بدین زبان سخن جان نمی توان گفتن

2 ز سر عشق تو چون غنچه وار دارم لب که سر عشق تو نتوان در این جهان گفتن

3 دهان تنگ تو را چون کنم حکایت، هیچ نمی توان سخنی از سر گمان گفتن

4 چگونه نسبت قدت کنم به سرو روان که سرو را نتوان این چنین روان گفتن

1 مرا خون هست از چشمم، می و ساغر نمی‌باید چنین مخمور و مستی را مِیِ دیگر نمی‌باید

2 چو می در خُم همی‌جوشم، بدین سر پرده می‌پوشم ظهور کنت کنزا را جز این مظهر نمی‌باید

3 بیا ای ساقی باقی که مستان جمالت را به غیر از شمع رخسارت چراغی درنمی‌باید

4 به جز نقل لبش با ما مگو ای مطرب مجلس که اهل ذوق را نقلی جز این شکّر نمی‌باید