دلبری دارم بغایت شوخ چشم و فتنه گر از عمادالدین نسیمی غزل 155
1. دلبری دارم بغایت شوخ چشم و فتنه گر
چون کنم؟ شوخ است و با او برنمی آیم دگر
اگر او او نماید ید رخ چون مه مه و خور خور از عمادالدین نسیمی غزل 156
1. اگر او او نماید ید رخ چون مه مه و خور خور
شود از جمالش لش مه و خور خور منور ور
تکیه کن بر فضل حق، ای دل ز هجران غم مخور از عمادالدین نسیمی غزل 157
1. تکیه کن بر فضل حق، ای دل ز هجران غم مخور
وصل یار آید، شوی زان خرم، ای جان غم مخور
ای ز آفتاب رویت روز جهان منور از عمادالدین نسیمی غزل 158
1. ای ز آفتاب رویت روز جهان منور
وی از نسیم زلفت کون و مکان معطر
بر سینه من ناوک مژگان زده ای باز از عمادالدین نسیمی غزل 159
1. بر سینه من ناوک مژگان زده ای باز
در جان و دلم آتش هجران زده ای باز
بر سر کوی تو دارم سر سربازی باز از عمادالدین نسیمی غزل 160
1. بر سر کوی تو دارم سر سربازی باز
صید شد مرغ ظفر، چون نکند بازی باز؟
زلف یارم را نه تنها دلبری کار است و بس از عمادالدین نسیمی غزل 161
1. زلف یارم را نه تنها دلبری کار است و بس
یا به هر مویی هزاران جان گرفتار است و بس
ز من که طایر قافم نشان عنقا پرس از عمادالدین نسیمی غزل 162
1. ز من که طایر قافم نشان عنقا پرس
ز من که ماهی عشقم رسوم دریا پرس
ای صورت جمالت بر لوح جان منقش از عمادالدین نسیمی غزل 163
1. ای صورت جمالت بر لوح جان منقش
هستم ز فکر زلفت آشفته و مشوش
باطن صافی ندارد صوفی پشمینه پوش از عمادالدین نسیمی غزل 164
1. باطن صافی ندارد صوفی پشمینه پوش
دست ما و دامن دردی کشان جرعه نوش
رشته پرتاب جان تا چند سوزانم چو شمع از عمادالدین نسیمی غزل 165
1. رشته پرتاب جان تا چند سوزانم چو شمع
ترسم از دل سر برآرد آتش جانم چو شمع
می‌کشد دل یک طرف خط تو کاکل یک طرف از عمادالدین نسیمی غزل 166
1. می‌کشد دل یک طرف خط تو کاکل یک طرف
خال مشکین یک طرف زلف چو سنبل یک طرف