غزلیات در دیوان اشعار فارسی عمادالدین نسیمی

1 ندانم تا دگربار این دل ریشم چه شیدا شد مگر عکس رخ دلبر به جان باز آشکارا شد

2 دگر چون با دلم لعلش نهان در گفت‌وگو آمد صدای ناله زار دل ریشم به هرجا شد

3 به صحرا چون که بیرون رفت باز آن دلبر از خلوت دل پردرد بیمارم ز عشقش بی‌سر و پا شد

4 به هر نقشی که خود می‌خواست رخ بنمود در عالم گهی رنگ دو عالم گشت و گه بی‌رنگ اشیا شد

1 دل بی تو از نعیم دو عالم ملال یافت خرم کسی که با تو زمانی وصال یافت

2 آواره ای که بر سر کوی تو شد مقیم مقدور قدر عزت و جاه و جلال یافت

3 جز سوختن چه کار کند پیش روی شمع پروانه ای که پرتو نور جمال یافت؟

4 آن خسته ای که یاد تواش بر زبان گذشت طعم حیات و لذت جان در مقال یافت

1 ای دهانت پسته خندان من خاک پایت چشمه حیوان من

2 زلف و رخسار تو، ای خورشید حسن! لیلة القدر و مه تابان من

3 جان شیرینم فدای لعل تو کو بسی شیرین تر است از جان من

4 در بهشت جاودانم تا که هست روضه کویت سرابستان من

1 تا منور شد ز خورشید رخ او دیده‌ام در همه اشیا ظهور صورت او دیده‌ام

2 از مذاق جان من بوی دم عیسی نرفت تا چو موسی نطق آن شیرین‌دهان بشنیده‌ام

3 کافرم گر، دیده‌ام بی‌عشق او چندان که من گرد اقلیم وجود خویشتن گردیده‌ام

4 کی کنم چون زاهد خام آرزوی خانقاه من که در میخانه چون می سال‌ها جوشیده‌ام

1 بر سینه من ناوک مژگان زده ای باز در جان و دلم آتش هجران زده ای باز

2 من در غم عشق تو همی سوزم و سازم کز حسن سراپرده سلطان زده ای باز

3 خونابه ز چشم من بیچاره روان شد تیر دگرم بر دل و بر جان زده ای باز

4 زان شیوه که آن نرگس جادوی تو دارد وه کز همه سویم ره ایمان زده ای باز

1 دوش باز آمد به برج آن طالع ماهم دگر دولتم شد یار و بخت سعد همراهم دگر

2 مدتی عقلم ز راه عشق گمره گشته بود جذبه لطفش کشید، آورد با راهم دگر

3 در خیالم فکر زهد و توبه و طامات بود عشق آن بت رخ نمود از پرده ناگاهم دگر

4 داشتم چون غنچه مستور آتش دل در درون کرد رسوایش چنین آن دود و این آهم دگر

1 ای با دلم عشق تو را هر لحظه بازاری دگر کار دلم شد عشق تو، چون کند کاری دگر

2 بازار زلفت سر به سر، سوداست ای مه رخ ولی دارد دلم با وصل تو سودا و بازاری دگر

3 عشق است بار دل مرا ناصح مده دردسرم عاشق نخواهد بعد از این برداشتن باری دگر

4 سودای مهرویان مرا بیرون نخواهد شد ز سر صدبار گفتم این سخن، می گویم این باری دگر

1 بازآ که بی رویت شدم سیر از جهان و جان خود یارب مبادا هیچ جان دور از بر جانان خود

2 ای گنج حسن دلبران ویران شد از عشقت دلم باری نگاهی باز کن بر گوشه ویران خود

3 تا کی مرا لؤلؤی تر بارانی از چشم ای صنم در حسرت لعل لب و دردانه دندان خود

4 هست از غمت سوزان دلم با آن که دایم تا میان در آبم ای سرو روان از دیده گریان خود

1 چشم مستش به خواب می‌بینم کار تقوی خراب می‌بینم

2 دیده را از خیال لعل لبش ساغر پر شراب می‌بینم

3 عکس رویش میان دیده مدام همچو ماهی در آب می‌بینم

4 پیش زاهد اگرچه عشق خطاست من عاشق صواب می‌بینم

1 سر خدا که بود نهان در همه جهان شد آشکار از کرم فضل (در) جهان

2 افشاند فیض فضل به دامان روزگار چندین جواهر ازل از کان کن فکان

3 کشف غطا، عطا شده اصحاب فضل را بر رغم ذریات شیاطین انس و جان

4 اشیا، تمام، شد متکلم به نطق حق گر نیست باور انطقناالله را بخوان