قبله عشاق عارف صورت رحمان بود از عمادالدین نسیمی غزل 131
1. قبله عشاق عارف صورت رحمان بود
جان و دل در عشق جانان باختن خوب آن بود
آمد از کتم عدم این نطفه در ملک وجود از عمادالدین نسیمی غزل 132
1. آمد از کتم عدم این نطفه در ملک وجود
در لباس آدم آمد کرد خود را خود سجود
بازآ که بی رویت شدم سیر از جهان و جان خود از عمادالدین نسیمی غزل 133
1. بازآ که بی رویت شدم سیر از جهان و جان خود
یارب مبادا هیچ جان دور از بر جانان خود
نیستم یک دم ز عشقت ای صنم پروای خود از عمادالدین نسیمی غزل 134
1. نیستم یک دم ز عشقت ای صنم پروای خود
رحمتی کن رحمتی بر عاشق شیدای خود
آفتاب روی یار از مطلع جان رخ نمود از عمادالدین نسیمی غزل 135
1. آفتاب روی یار از مطلع جان رخ نمود
یا مه من از شب زلف پریشان رخ نمود
گر ماه من شبی چون تابان قمر برآید از عمادالدین نسیمی غزل 136
1. گر ماه من شبی چون تابان قمر برآید
باشد سر زوالش خورشید اگر برآید
شبی که ماه من از مطلع جمال برآید از عمادالدین نسیمی غزل 137
1. شبی که ماه من از مطلع جمال برآید
مه تمام ببینی که با کمال برآید
به جان وصل تو می‌خواهم ولیکن برنمی‌آید از عمادالدین نسیمی غزل 138
1. به جان وصل تو می‌خواهم ولیکن برنمی‌آید
به دست عاشق این دولت به جان و سر نمی‌آید
مقام عشق مهرویان دل پردرد می‌باید از عمادالدین نسیمی غزل 139
1. مقام عشق مهرویان دل پردرد می‌باید
دل پردرد جانبازان ز هستی فرد می‌باید
مرا خون هست از چشمم، می و ساغر نمی‌باید از عمادالدین نسیمی غزل 140
1. مرا خون هست از چشمم، می و ساغر نمی‌باید
چنین مخمور و مستی را مِیِ دیگر نمی‌باید
بیا که بی تو مرا این جهان نمی باید از عمادالدین نسیمی غزل 141
1. بیا که بی تو مرا این جهان نمی باید
بجز وصال تو ما را جنان نمی باید
آن کو نظر به روی تو کرد و خدا ندید از عمادالدین نسیمی غزل 142
1. آن کو نظر به روی تو کرد و خدا ندید
محروم شد زجنت و حور و لقا ندید