غزلیات در دیوان اشعار فارسی عمادالدین نسیمی

1 هر که را اندیشه زلف تو در دل جا گرفت چون سر زلفت وجودش مو به مو سودا گرفت

2 با دهانت نکته‌ای می‌گفتم از اسرار غیب سالک از راه حقیقت خرده‌ها بر ما گرفت

3 تا دم از بوی سر زلف تو زد باد صبا آهوی چین نافه خود را به زیر پا گرفت

4 در ز رشک نظم دندان تو و گفتار من شد ز چشم افتاده چون اشک و ره دریا گرفت

1 ای سایه الهی ظل همای زلفت جانها اسیر چشمت، سرها فدای زلفت

2 زلفت به هر دو عالم نفروشم ای پریرخ کاین مختصر نباشد عشر بهای زلفت

3 کی جاودان بماند اندر بقای رویت جانی که نیست او را، در سر هوای زلفت

4 چون جان ماست ای جان، زلف تو جان ما را جانی که هست در تن، باشد به جای زلفت

1 چشمی که جز مطالعه روی او کند آن به که بر جهان در منظر فرو کند

2 از زلفش آن دلی که زند دم، چگونه او یاد آورد ز نافه و عنبر به بو کند

3 دولت در آن سر است که چوگان زلف یار غلطان ز دوش آورد او را چو گو کند

4 در مهر روی او تن ما گر شود رمیم اجزای ما هنوز تمنای او کند

1 مسجد و میکده و کعبه و بتخانه یکی است ای غلط کرده ره کوچه ما! خانه یکی است

2 هرکس از جام ازل گرچه به نوعی مستند چشم مست تو گواه است که پیمانه یکی است

3 صورت آدم و حوا به حقیقت دام است معنی دام اگر یافته ای، دانه یکی است

4 گرچه بسیار بود قصه و افسانه عشق چون تو صاحب نظری قصه و افسانه یکی است

1 آن که بر لوح رخت خط الهی دانست بنده عشق الهی شد و شاهی دانست

2 آن که می گفت که روی تو به مه می ماند چون نظر کرد به روی تو کماهی دانست

3 زلف و رخسار تواش کی رود از پیش نظر آن که او نقش سپیدی و سیاهی دانست

4 چشم و ابروی تو را، قدر که داند جز من؟ قیمت ترک کماندار سپاهی دانست

1 ای که از فکر تو پیوسته سرم در پیش است دل من بی لب لعل نمکینت ریش است

2 گر کنم روز و شب اندیشه وصلت چه عجب عاشق غمزده پیوسته محال اندیش است

3 جور خوبان ز وفا گرچه بود بیش، ولی ای وفا اندک من! جور تو بیش از بیش است

4 دل من وصل تو مشکل به کف آرد زانرو کاحتشام تو نه مقدار من درویش است

1 در سر غم تو دارم دستار و سر چه باشد جان و جهان چه ارزد یا سیم و زر چه باشد

2 گفتی نثار ما کن جان و سر و دل و دین اینها چه قدر دارد وین مختصر چه باشد؟

3 گفتی به غمزه هردم بنوازمت به تیری زین عهد اگر نگردی ای سیمبر چه باشد

4 در عشق اگر چه دارم صدگونه غصه بر دل زان بیوفا کشیدن بار این قدر چه باشد

1 دل زار از تو بیزاری تواند کرد، نتواند اسیر عشق، می یاری تواند کرد، نتواند

2 بدین شوخی که هست از ناز ترک چشم بی‌رحمت به غیر از مردم آزاری تواند کرد، نتواند

3 به دلداری دل عاشق چه باشد گر همی‌جویی نگاری چون تو دلداری تواند کرد، نتواند

4 به زلف عنبرین خالت ببرد از ره دل ما را حبش، ترک سیه کاری تواند کرد، نتواند

1 یار ما صاحب حسن است جفا چون نکند می کند، خوب، جفا دلبر ما، چون نکند

2 خسرو کشور حسن است و ملاحت یارم جور بر عاشق مسکین گدا چون نکند

3 دلم از باد صبا بوی سر زلفش یافت جان فدای قدم باد صبا چون نکند

4 می کند جور و ز من چشم وفا دارد یار عاشق دلشده با یار وفا چون نکند

1 گشودم در ازل مصحف، رخ یارم به فال آمد زهی فالی که تفسیرش همه حسن و جمال آمد

2 ز رویت خوب‌تر نقشی نیامد در خیال من مرا خود کی به جز روی تو نقشی در خیال آمد

3 غم دوری نخواهد بود و هجران تا ابد ما را ز خوان «نحن نرزق» چون نصیب ما وصال آمد

4 رموز «من لدن» بر من از آن شد مو به مو روشن که در تحقیق این علمم دلیل آن خط و خال آمد