غزلیات در دیوان اشعار فارسی عمادالدین نسیمی

1 الله الله این چه نور است آفتاب روی دوست این چنین رویی به وجه الله اگر آری نکوست

2 چشم من جز روی او، روی که آرد در نظر؟ کآنچه می آید به چشمم در حقیقت روی اوست

3 می دمد بوی خوش باد صبا جان در تنم کس نمی داند که با باد سحرگاهی چه بوست

4 ذکر فردا کم کن ای زاهد که با یاد لبش خرقه پوش امروز می بینم که بر دوشش سبوست

1 گرچه چشم ترک مستت فتنه و ابرو بلاست این چنین دلبر بلا و فتنه دیگر کجاست؟

2 نقش اشیا سر به سر روشن شد از رویت مگر جام جمشید رخت آیینه گیتی نماست

3 چون تو هستی دایم اندر خانقاه و میکده رند و صوفی را چرا پیوسته باهم ماجراست؟

4 سالکان را در طریق کعبه وصل رخت منزل اول فنای خویش و نفی ماسواست

1 سلطان غمت را دل پردرد مقام است آن دل چه نشان دارد و آن مرد کدام است

2 در عشق تو چون هست دلم بنده جاوید کار دلم از دولت وصل تو تمام است

3 جز پختن سودای سر زلف تو در سر دیگر هوس عاشق دلسوخته خام است

4 ای آن که کنی عرضه سجاده و تسبیح مرغ دل ما فارغ از این دانه و دام است

1 چه نکته بود که ناگه ز غیب پیدا شد هر آنکه واقف این نکته گشت شیدا شد

2 چه مجلس است و چه بزمی که از می وحدت محیط قطره شد اینجا و قطره دریا شد

3 محیط بر همه اشیا از آن جهت شده ایم که نون نطق الهی حقیقت ما شد

4 به غمزه مردم چشمت چه فتنه کرد ز پیش که جان زنده دلانش اسیر سودا شد

1 گر سعادت نظری بر من زار اندازد بر سرم سایه سرو قد یار اندازد

2 دور از آن یار و دیارم نظر سعد کجاست تا مرا باز بدان یار و دیار اندازد

3 آن که شد مست غرور از می پندار امروز منتظر باش که فرداش خمار اندازد

4 سببی ساز خدایا که طبیبم نظری بر دل خسته بی صبر و قرار اندازد

1 در کوی خرابات مناجات توان کرد در طور لقا عیش خرابات توان کرد

2 گر بازی شطرنج خط و خال تو این است لیلاج جهان را به رخت مات توان کرد

3 ای زاهد مغرور به طاعت مکن افغان شیخی به چنین کشف و کرامات توان کرد

4 گر مرکب تحقیق توانی به کف آری سیاره صفت سیر سماوات توان کرد

1 کس بدین آیین حسن از مادر گیتی نزاد تا ابد چشم بد، از روی تو یارب دور باد

2 جور حسنت گرچه بسیار است و بی پایان، ولی از تطاول های زلفت، ای امیر حسن، داد

3 کرده ام در سر هوای زلف آتش مسکنت گرچه می دانم که زلفت می دهد سرها به باد

4 از برم رفتی و یاد از من نیاوردی دگر ای ز یادت رفته یادم، هر دمت صد بار یاد

1 گل صدبرگ من سنبل بر اطراف سمن دارد رخ یار من از نسرین خطی بر نسترن دارد

2 عذارش گرچه از نسرین سواد مشک پیدا کرد ز مشک سوده رخسارش غباری بر سمن دارد

3 به چین زلف پرچینش که کرده سنبلش صد ره به است از نافه مشکی که آهوی ختن دارد

4 سرابستان خوبی را جمال امروز حاصل کرد که از رخسار و بالایش گل و سرو چمن دارد

1 چنین که چهره خوب تو دلبری داند نه حسن حور و نه رخساره پری داند

2 به خاک پای تو کآب حیات ممکن نیست که همچو لعل لبت روحپروری داند

3 ستمگری نه پریچهره مرا کارست که هرکه هست پریرو ستمگری داند

4 نشان آینه جم ز جام لعلش پرس که جم، حقیقت جام سکندری داند

1 حیات زنده دلان جز به عشقبازی نیست مباز عشق به بازی، که عشق، بازی نیست

2 دلا بسوز ز عشقش چو شمع و جان بگداز که کار عشق بجز سوز و جانگدازی نیست

3 طهارتی که نسازی به خون دل، می دان که در شریعت صاحبدلان نمازی نیست

4 متاب روی ز خدمت که بر در محمود طریق بنده مخلص بجز ایازی نیست