گوهر گنج حقیقت به از عمادالدین نسیمی غزل 203
1. گوهر گنج حقیقت به حقیقت ماییم
نور ذات جبروتیم که در اشیاییم
شق شد سماوات دخان از عمادالدین نسیمی غزل 204
1. شق شد سماوات دخان از وجه خوب دلبران
اینک دلیل روز حشر آمد برای بندگان
ناوک غمزه هر دمم می از عمادالدین نسیمی غزل 205
1. ناوک غمزه هر دمم می زند از کمین کمان
زین دو بلا کجا روم کشت مرا همین همان
سر خدا که بود نهان از عمادالدین نسیمی غزل 206
1. سر خدا که بود نهان در همه جهان
شد آشکار از کرم فضل (در) جهان
ح ا ج یا خدای جهان! از عمادالدین نسیمی غزل 207
1. ح ا ج یا خدای جهان!
تو مکانی و نیست بی تو مکان
ای جمالت گشته پیدا از عمادالدین نسیمی غزل 208
1. ای جمالت گشته پیدا در نهان خویشتن
وی رخت گردیده پیدا در عیان خویشتن
به کوی یار می‌باید از عمادالدین نسیمی غزل 209
1. به کوی یار می‌باید به چشم خون‌فشان رفتن
که دست خشک نتوان جانب آن آستان رفتن
حدیث لعل تو نتوان از عمادالدین نسیمی غزل 210
1. حدیث لعل تو نتوان بدین زبان گفتن
بدین زبان سخن جان نمی توان گفتن
تو رسم دلبری داری از عمادالدین نسیمی غزل 211
1. تو رسم دلبری داری و دانی دلبری کردن
ولیکن من ز تو مشکل توانم دل بری کردن
بیار باده که عید است از عمادالدین نسیمی غزل 212
1. بیار باده که عید است و روز می خوردن
چه خوش بود به می ناب روزه وا کردن
طالب توحید را باید از عمادالدین نسیمی غزل 213
1. طالب توحید را باید قدم بر «لا» زدن
بعد از آن در عالم وحدت دم از الا زدن
گفته بودی با تو کار از عمادالدین نسیمی غزل 214
1. گفته بودی با تو کار من به سر خواهد شدن
کار سر سهل است اگر کارم به سر خواهد شدن