ای هفت مدبر که از ناصرخسرو قبادیانی قصیده 70
1. ای هفت مدبر که بر این پرده سرائید
تا چند چو رفتید دگر باره برآئید؟
...
ای خواجه جهان از ناصرخسرو قبادیانی قصیده 71
1. ای خواجه جهان حیل بسی داند
وز غدر همی به جادوی ماند
...
هوشیاران ز خواب از ناصرخسرو قبادیانی قصیده 72
1. هوشیاران ز خواب بیدارند
گر چه مستان خفته بسیارند
...
مرد چو با خویشتن از ناصرخسرو قبادیانی قصیده 73
1. مرد چو با خویشتن شمار کند
داند کاین چرخ می شکار کند
...
صبا باز با گل چه از ناصرخسرو قبادیانی قصیده 74
1. صبا باز با گل چه بازار دارد؟
که هموارش از خواب بیدار دارد
...
هر که جان خفته از ناصرخسرو قبادیانی قصیده 75
1. هر که جان خفته را از خواب جهل آوا کند
خویشتن را گرچه دون است، ای پسر، والا کند
...
کسی کز راز این از ناصرخسرو قبادیانی قصیده 76
1. کسی کز راز این دولاب پیروزه خبر دارد
به خواب و خور چو خر عمر عزیز خویش نگذارد
...
چون همی بوده‌ها از ناصرخسرو قبادیانی قصیده 77
1. چون همی بوده‌ها بفرساید
بودنی از چه می‌پدید آید؟
...
آمد بهار و نوبت از ناصرخسرو قبادیانی قصیده 78
1. آمد بهار و نوبت صحرا شد
وین سال خورده گیتی برنا شد
...
تا مرد خر و کور از ناصرخسرو قبادیانی قصیده 79
1. تا مرد خر و کور کر نباشد
از کار فلک بی‌خبر نباشد
...
ای شده چاکر آن از ناصرخسرو قبادیانی قصیده 80
1. ای شده چاکر آن درگه انبوه بلند
وز طمع مانده شب و روز بر آن در چو کلند
...
جز که هشیار حکیمان از ناصرخسرو قبادیانی قصیده 81
1. جز که هشیار حکیمان خبر از کار ندارند
که فلک باز شکار است و همه خلق شکارند
...