قصاید در دیوان اشعار ناصرخسرو قبادیانی

1 سفله جهانا چو گرد گرد بنائی هم بسر آئی اگر چه دیر بپائی

2 گرچه سرای بهایمی، حکما را تو نه سرائی چو بی‌گمان بسر آئی

3 شهره سرائی و استوار ولیکن چون بسر آئی همی نه شهره سرائی

4 جود خدای است علت تو و، ما را سوی حکیمان تو از خدای عطائی

1 جهان دامگاهی است بس پر چنه طمع در چنهٔ او مدار از بنه

2 بباید گرستن بر آن مرغ‌زار که آید به دام اندرون گرسنه

3 سیه کرد بر من جهان جهان شب و روز او میسره میمنه

4 نیابم همی جای خواب و قرار در این بی‌نوا شب گه پر کنه

1 داری سخنی خوب گوش یا نه؟ کامروز نه هشیاری از شبانه

2 حکمت نتوانی شنود ازیرا فتنهٔ غزل نغزی و ترانه

3 شد پرده میان تو و ان حکمت آن پرده که بستند بر چغانه

4 مردم نشده‌ستی چو می‌ندانی جز خفتن و خور چون ستور لانه

1 چو رسم جهان جهان پیش بینی حذر کن ز بدهاش اگر پیش‌بینی

2 به تاریکی اندر گزاف از پس او مدو کت برآید به دیوار بینی

3 همانا چنین مانده زین پست از آنی که در انده اسپ رهوار و زینی

4 چو استر سزاوار پالان و قیدی اگر از پی استر و زین حزینی

1 ای آنکه ندیم باده و جامی تا عمر مگر برین بفرجامی

2 چون دشت حریر سبز در پوشد وآید به نشاط حسی از نامی

3 گه رفته به دشت با تماشائی گه خفته به زیر شاخ بادامی

4 بگذشت تموز سی چهل بر تو از بهر چه مانده‌ای بدین خامی؟

1 ای عورت کفر و عیب نادانی پوشیده به جامهٔ مسلمانی

2 ترسم که نه مردمی به جان هر چند از شخص همی به مردمان مانی

3 چندین مفشان ردا، چرا جان را یک‌بار ز گرد جهل نفشانی؟

4 تا گرد به جامه بر همی بینی آگاه نه ای ز گرد نفسانی

1 مکر جهان را پدید نیست کرانه دام جهان را زمانه بینم دانه

2 دانه به دام اندرون مخور که شوی خوار چون سپری گشت دانه چون خر لانه

3 طاعت پیش آرو علم جوی ازیراک طاعت و علم است بند و فند زمانه

4 با تو روان است روزگار حذر کن تا نفریبد در این رهت بروانه

1 ای کرده سرت خو به بی‌فساری تا کی بود این جهل و بادساری؟

2 در دشت خطا خیره چند تازی؟ چون سر ز خطا باز خط ناری؟

3 گر سر ز خطا باز خط ناری دانم به حقیقت کز اهل ناری

4 خاری است خطا زهر بار، تاکی تو پشت در این زهر بار خاری؟

1 این چه خیمه است این که گوئی پر گهر دریاستی یا هزاران شمع در پنگان از میناستی

2 باغ اگر بر چرخ بودی لاله بودی مشتری چرخ اگر در باغ بودی گلبنش جوزاستی

3 از گل سوری ندانستی کسی عیوق را این اگر رخشنده بودی یا گر آن بویاستی

4 صبح را بنگر پس پروین روان گوئی مگر از پس سیمین تذروی بسدین عنقاستی

1 نماند کار دنیا جز به بازی بقائی نیستش هر چون طرازی

2 تو کبگ کوه و روز و شب عقابان تو اهل روم و گشت دهر غازی

3 سر و سامان این میدان نیابد نه غازی و نه جامی و نه رازی

4 وزین خیمهٔ معلق برنپرد اگر بازی تو از اندیشه‌سازی