ایا همیشه به نوروز سوی هر شجری از قبادیانی قصیده 266
1. ایا همیشه به نوروز سوی هر شجری
تو ناپدید و پدید از تو بر شجر اثری
مردم اگر این تن ساسیستی از قبادیانی قصیده 267
1. مردم اگر این تن ساسیستی
جز که یکی جانور او کیستی؟
چنین زرد و نوان مانند نالی از قبادیانی قصیده 268
1. چنین زرد و نوان مانند نالی
نکرده‌ستم غم دلبر غزالی
دلیت باید پر عقل و سر ز جهل تهی از قبادیانی قصیده 269
1. دلیت باید پر عقل و سر ز جهل تهی
اگرت آرزوست امر و نهی و گاه و شهی
بینی آن باد که گوئی دم یارستی از قبادیانی قصیده 270
1. بینی آن باد که گوئی دم یارستی
یاش بر تبت و خرخیز گذارستی
از آن پس کاین جهان را آزمودی گر خردمندی از قبادیانی قصیده 271
1. از آن پس کاین جهان را آزمودی گر خردمندی
در این پر گرد و ناخوش جای دل خیره چرا بندی؟
ای داده دل و هوش بدین جای سپنجی از قبادیانی قصیده 272
1. ای داده دل و هوش بدین جای سپنجی
بیم است که از کبر در این جای نگنجی
این تن من تو مگر بچهٔ گردونی از قبادیانی قصیده 273
1. این تن من تو مگر بچهٔ گردونی
بچهٔ گردونی زیرا سوی من دونی
آنچه‌ت بکار نیست چرا جوئی؟ از قبادیانی قصیده 274
1. آنچه‌ت بکار نیست چرا جوئی؟
وانچه‌ت ازو گریز چرا گوئی؟
جهانا چه در خورد و بایسته‌ای! از قبادیانی قصیده 275
1. جهانا چه در خورد و بایسته‌ای!
وگر چند با کس نپایسته‌ای
اگر نه بستهٔ این بی‌هنر جهان شده‌ای از قبادیانی قصیده 276
1. اگر نه بستهٔ این بی‌هنر جهان شده‌ای
چرا که همچو جهان از هنر جهان شده‌ای؟
ای خواجه، تو را در دل اگر هست صفائی از قبادیانی قصیده 277
1. ای خواجه، تو را در دل اگر هست صفائی
بر هستی آن چونکه تو را نیست ضیائی؟