ایا همیشه به از ناصرخسرو قبادیانی قصیده 266
1. ایا همیشه به نوروز سوی هر شجری
تو ناپدید و پدید از تو بر شجر اثری
...
مردم اگر این از ناصرخسرو قبادیانی قصیده 267
1. مردم اگر این تن ساسیستی
جز که یکی جانور او کیستی؟
...
چنین زرد و نوان از ناصرخسرو قبادیانی قصیده 268
1. چنین زرد و نوان مانند نالی
نکرده‌ستم غم دلبر غزالی
...
دلیت باید پر از ناصرخسرو قبادیانی قصیده 269
1. دلیت باید پر عقل و سر ز جهل تهی
اگرت آرزوست امر و نهی و گاه و شهی
...
بینی آن باد که از ناصرخسرو قبادیانی قصیده 270
1. بینی آن باد که گوئی دم یارستی
یاش بر تبت و خرخیز گذارستی
...
از آن پس کاین از ناصرخسرو قبادیانی قصیده 271
1. از آن پس کاین جهان را آزمودی گر خردمندی
در این پر گرد و ناخوش جای دل خیره چرا بندی؟
...
ای داده دل و هوش از ناصرخسرو قبادیانی قصیده 272
1. ای داده دل و هوش بدین جای سپنجی
بیم است که از کبر در این جای نگنجی
...
این تن من تو مگر از ناصرخسرو قبادیانی قصیده 273
1. این تن من تو مگر بچهٔ گردونی
بچهٔ گردونی زیرا سوی من دونی
...
آنچه‌ت بکار از ناصرخسرو قبادیانی قصیده 274
1. آنچه‌ت بکار نیست چرا جوئی؟
وانچه‌ت ازو گریز چرا گوئی؟
...
جهانا چه در خورد از ناصرخسرو قبادیانی قصیده 275
1. جهانا چه در خورد و بایسته‌ای!
وگر چند با کس نپایسته‌ای
...
اگر نه بستهٔ از ناصرخسرو قبادیانی قصیده 276
1. اگر نه بستهٔ این بی‌هنر جهان شده‌ای
چرا که همچو جهان از هنر جهان شده‌ای؟
...
ای خواجه، تو از ناصرخسرو قبادیانی قصیده 277
1. ای خواجه، تو را در دل اگر هست صفائی
بر هستی آن چونکه تو را نیست ضیائی؟
...