ای غره شده به پادشائی از قبادیانی قصیده 232
1. ای غره شده به پادشائی
بهتر بنگر که خود کجائی
جهان را نیست جز مردم شکاری از قبادیانی قصیده 233
1. جهان را نیست جز مردم شکاری
نه جز خور هست کس را نیز کاری
ایا دیده تا روز شب‌های تاری از قبادیانی قصیده 234
1. ایا دیده تا روز شب‌های تاری
بر این تخت سخت این مدور عماری
نماند کار دنیا جز به بازی از قبادیانی قصیده 235
1. نماند کار دنیا جز به بازی
بقائی نیستش هر چون طرازی
بگذر ای باد دل‌افروز خراسانی از قبادیانی قصیده 236
1. بگذر ای باد دل‌افروز خراسانی
بر یکی مانده به یمگان دره زندانی
گر خرد را بر سر هشیار خویش افسر کنی از قبادیانی قصیده 237
1. گر خرد را بر سر هشیار خویش افسر کنی
سخت زود از چرخ گردان، ای پسر، سر بر کنی
ای شده مشغول به ناکردنی، از قبادیانی قصیده 238
1. ای شده مشغول به ناکردنی،
گرد جهان بیهده تا کی دنی؟
ای مانده به کوری و تنگ حالی از قبادیانی قصیده 239
1. ای مانده به کوری و تنگ حالی
بر من ز چه همواره بد سگالی
تمییز و هوش و فکرت و بیداری از قبادیانی قصیده 240
1. تمییز و هوش و فکرت و بیداری
چون داد خیره خیره تو را باری؟
این چه خیمه است این که گوئی پر گهر دریاستی از قبادیانی قصیده 241
1. این چه خیمه است این که گوئی پر گهر دریاستی
یا هزاران شمع در پنگان از میناستی
دگر ره باز با هر کوهساری از قبادیانی قصیده 242
1. دگر ره باز با هر کوهساری
بخار آورد پیدا خار خاری