قصاید در دیوان اشعار ناصرخسرو قبادیانی

1 گسستم ز دنیای جافی امل تو را باد بند و گشاد و عمل

2 غزال و غزل هر دوان مر تو را نجویم غزال و نگویم غزل

3 مرا، ای پسر، عمر کوتاه کرد فراخی‌ی امید و درازی‌ی امل

4 زمانه به کردار مست اشتری مرا پست بسپرد زیر سبل

1 بفریفت این زمان چو آهرمنش تا همچو موم نرم کند آهنش

2 هرکو به گرد این زن پرمکر گشت گر ز آهنست نرم کند گردنش

3 گر خیر خیر کرد نخواهی ستم بر خویشتن حذر کن ازین بد کنش

4 این دهر بی‌وفا که نزاید هگرز جز شر و شور از شب آبستنش

1 گردش این گنبد و مکر و دهاش گرد بر آرد همی از اولیاش

2 کینه نجوید مگر از دوستان برچه نهادی تو الهی بناش؟

3 گرچه جفا دارد با عاقلان زشت نگویند ز بهر تراش

4 هر که مرو را کند این دردمند کرد نداند به جهان کس داوش

1 پشتم قوی به فضل خدای است و طاعتش تا دررسم مگر به رسول و شفاعتش

2 پیش خدای نیست شفیعم مگر رسول دارم شفیع پیش رسول آل و عترتش

3 با آل او روم سوی او هیچ باک نیست برگیرم از منافق ناکس شناعتش

4 دین خدای ملک رسول است و، خلق پاک امروز امتان رسولند و رعیتش

1 جهان را دگرگونه شد کارو بارش برو مهربان گشت صورت نگارش

2 به دیبا بپوشید نوروز رویش به لولو بشست ابر گرد از عذارش

3 به نیسان همی قرطهٔ سبز پوشد درختی که آبان برون کرد ازارش

4 گهی در بارد گهی عذر خواهد همان ابر بدخوی کافور بارش

1 نگذاشت خواهد ایدرش بر رغم او صورت گرش

2 جز خاک هرگز کی خورد آن را که خاک آمد خورش

3 فرزند این دهر آمده‌است این شخص منکر منظرش

4 چون گربه مر فرزند را می خورد خواهد مادرش

1 ای نام شنوده عاجل و آجل بشناس نخست آجل و از عاجل

2 عاجل نبود مگر شتابنده هرگز نرود زجای خویش آجل

3 زین چرخ دونده گر بقا خواهی در خورد تو نیست، نیست این مشکل

4 چنگال مزن در این شتابنده که‌ت زود کند چو خویشتن زایل

1 مرد را خوار چه دارد؟ تن خوش خوارش چون تو را خوار کند چون نکنی خوارش ؟

2 هر که او انده و تیمار تو را کوشد تو بخیره چه خوری انده و تیمارش؟

3 تن همان خاک گران سیه است ار چند شاره زربفت کنی قرطه و شلوارش

4 تن تو خادم این جان گرانمایه است خادم جان گرانمایه همی دارش

1 ای متحیر شده در کار خویش راست بنه بر خط پرگار خویش

2 خرد شکستی به دبوس طمع در طلب تا و مگر تار خویش

3 در طلب آنچه نیامد به دست زیر و زبر کردی کاچار خویش

4 خیره بدادی به پشیز جهان در گران‌مایه و دینار خویش

1 وبال است بر مرد عمر درازش چو عمر درازش فزود اندر آزش

2 سوی چشمهٔ شوربختی شتابد کرا آز باشد دلیل و نهازش

3 هر آن ناز کغاز او آز باشد مدارش به ناز و مخوان جز نیازش

4 به نازی کزو دیگری رنجه گردد چه نازی که ناید بدین هیچ آزش؟