قصاید در دیوان اشعار ناصرخسرو قبادیانی

1 کسی پر خانه دشتی دید هرگز نه دیوار و نه در بل پست و موجز؟

2 دو لشکر صف‌زده در خانه‌هاشان پس هر لشکری یکی مجاهز

3 وزیر و شاه و پیلان و سواران ستاده بر طرف‌ها دو مبارز

4 پیاده با سواران جمله بی‌جان وزیر و شاه بی‌فرمان و عاجز

1 ای خداوند این کبود خراس صد هزاران تو را ز بنده سپاس

2 که به آل رسول خویش مرا برهاندی از این رمهٔ نسناس

3 تا متابع بوم رسول تو را نروم بر مراد خویش و قیاس

4 هم مقصر بوم به روز و به شب به سپاست بر آورم انفاس

1 ای بستهٔ خود کرده دل خلق به ناموس ز اندیشه تو را رفته به هر جانب جاسوس

2 اثبات یقین تو به معقول چه سود است، چون نیست یقین نفی گمان تو به محسوس؟

3 تا چند سخن گوئی از حق و حقیقت؟ آب حیوان جوئی در چشمهٔ مطموس!

4 گر رای تو کفر است مکن پیدا ایمان ور جای تو دیر است مزن پنهان ناقوس

1 مرد را خوار چه دارد؟ تن خوش خوارش چون تو را خوار کند چون نکنی خوارش ؟

2 هر که او انده و تیمار تو را کوشد تو بخیره چه خوری انده و تیمارش؟

3 تن همان خاک گران سیه است ار چند شاره زربفت کنی قرطه و شلوارش

4 تن تو خادم این جان گرانمایه است خادم جان گرانمایه همی دارش

1 ای متحیر شده در کار خویش راست بنه بر خط پرگار خویش

2 خرد شکستی به دبوس طمع در طلب تا و مگر تار خویش

3 در طلب آنچه نیامد به دست زیر و زبر کردی کاچار خویش

4 خیره بدادی به پشیز جهان در گران‌مایه و دینار خویش

1 پشتم قوی به فضل خدای است و طاعتش تا دررسم مگر به رسول و شفاعتش

2 پیش خدای نیست شفیعم مگر رسول دارم شفیع پیش رسول آل و عترتش

3 با آل او روم سوی او هیچ باک نیست برگیرم از منافق ناکس شناعتش

4 دین خدای ملک رسول است و، خلق پاک امروز امتان رسولند و رعیتش

1 چه بود این چرخ گردان را که دیگر گشت سامانش؟ به بستان جامهٔ زربفت بدریدند خوبانش

2 منقش جامه‌هاشان را که‌شان پوشید فروردین فرو شست از نگار و نقش ماه مهر و آبانش

3 همانا با خزان گل را به بستان عهد و پیمان بود که پنهان شد چو بدگوهر خزان بشکست پیمانش

4 ز سر بنهاد شاخ گل به باغ آن تاج پر درش به رخ بر بست خورشید آن نقاب خز خلقانش

1 نگذاشت خواهد ایدرش بر رغم او صورت گرش

2 جز خاک هرگز کی خورد آن را که خاک آمد خورش

3 فرزند این دهر آمده‌است این شخص منکر منظرش

4 چون گربه مر فرزند را می خورد خواهد مادرش

1 صعب‌تر عیب جهان سوی خرد چیست ؟ فناش پیش این عیب سلیم است بلاها و عناش

2 گر خردمند بقا یافتی از سفله جهان همه عیبش هنرستی سوی دانا به بقاش

3 فتنه ز آن است برو عامه که از غفلت و جهل سوی او می به بقا ماند ازیرا که فناش

4 کس جهان را به بقا تهمت بیهوده نکرد که جهان جز به فنا کرد مکافات و جزاش