قصاید در دیوان اشعار ناصرخسرو قبادیانی

1 برآمد سپاه بخار از بحار سوارانش پر در کرده کنار

2 رخ سبز صحرا بخندید خوش چو بر وی سیاه ابر بگریست زار

3 گل سرخ بر سر نهاد و ببست عقیقین کلاه و پرندین ازار

4 بدرید بر تن سلب مشک بید زجور زمستان به پیش بهار

1 کسی پر خانه دشتی دید هرگز نه دیوار و نه در بل پست و موجز؟

2 دو لشکر صف‌زده در خانه‌هاشان پس هر لشکری یکی مجاهز

3 وزیر و شاه و پیلان و سواران ستاده بر طرف‌ها دو مبارز

4 پیاده با سواران جمله بی‌جان وزیر و شاه بی‌فرمان و عاجز

1 پند بدادمت من، ای پور، پار چون بگزیدی تو بر آن نور نار؟

2 غره مشو گر چه نیابد همی بی تو نه بهرام و نه شاپور پار

3 پشت گران‌بار تو اکنون شده‌است کامدت از بلخ و نشابور بار

4 خانهٔ معموری و مار است جهل مار درین خانهٔ معمور مار

1 مرد را خوار چه دارد؟ تن خوش خوارش چون تو را خوار کند چون نکنی خوارش ؟

2 هر که او انده و تیمار تو را کوشد تو بخیره چه خوری انده و تیمارش؟

3 تن همان خاک گران سیه است ار چند شاره زربفت کنی قرطه و شلوارش

4 تن تو خادم این جان گرانمایه است خادم جان گرانمایه همی دارش

1 هشیار باش و خفته مرو تیز بر ستور تا نوفتد ستور تو ناگه به جر و لور

2 موری تو و فلک به مثل زنده پیل مست دارد هگرز طاقت با پیل مست، مور؟

3 شور است آب او ننشاندت تشنگی گر نیستی ستور مخور آب تلخ و شور

4 بیدار شو زخواب، سوی مردمی گرای یکبارگی مخسپ همه عمر بر ستور

1 ای یار سرود و آب انگور نه یار منی به حق والطور

2 معزول شده است جان ز هرچه داده است بر آنت دهر منشور

3 می گوی محال ز آنکه خفته باشد به محال و هزل معذور

4 نگشاید نیز چشم و گوشم رنگ قدح و ترنگ طنبور

1 اصل نفع و ضر و مایهٔ خوب و زشت و خیر و شر نیست سوی مرد دانا در دو عالم جز بشر

2 اصل شر است این حشر کز بوالبشر زاد و فساد جز فساد و شر هرگز کی بود کار حشر؟

3 خیر و شر آن جهان از بهر او شد ساخته زانک ازو آید به ایمان و به عصیان خیر و شر

4 ای برادر، چشم من زینها و زین عالم همی لشکری انبوه بیند بر رهی پر جوی و جر

1 ای چنبر گردنده بدین گوی مدور چون سرو سهی قد مرا کرد چو چنبر

2 وز موی و رخم تیرگی و نور برون تاخت تا زنده شب تیره پس روز منور

3 هر وعده و هر قول که کرد این فلک و گفت آن وعده خلاف آمد و آن قول مزور

4 من قول جهان را به ره چشم شنودم نشگفت که بسیار بود قول مبصر

1 ای خداوند این کبود خراس صد هزاران تو را ز بنده سپاس

2 که به آل رسول خویش مرا برهاندی از این رمهٔ نسناس

3 تا متابع بوم رسول تو را نروم بر مراد خویش و قیاس

4 هم مقصر بوم به روز و به شب به سپاست بر آورم انفاس

1 بنالم به تو ای علیم قدیر از اهل خراسان صغیر و کبیر

2 چه کردم که از من رمیده شدند همه خویش و بیگانه بر خیر خیر؟

3 مقرم به فرقان و پیغمبرت نه انباز گفتم تو را نه نظیر

4 نگفتم مگر راست، گفتم که نیست تو را در خدائی وزیر ای قدیر