مثنوی طاقدیس ملا احمد نراقی

1 زن جوابش داد کای مرد خدا ای که هستی در عبادت پارسا

2 آنچه فرمودی درستوست ای رفیق لیک گم کردی در این وادی طریق

3 آنکه او از تو توکل خواسته هم وی این دکان کسب آراسته

4 فهو حسبی را شنیدستی از آن و ابتغوا من فضله را هم بخوان

1 آنچه خواهد بر تو فرزند و زنت کافرم گر می پسندد دشمنت

2 با رفیق خود یکی گفت ای پسر کاشکی بکشد مرا شخصی پدر

3 تا برم هم ارث و هم گیرم دیت از پدر بهتر بود این منفعت

4 پاسخش داد آن دگر یک کی قرین من پدر را می نخواهم اینچنین

1 جان علوی پر زند برهم همی تا مگر پرد به بالاتر همی

2 سوی بالا بیند و گردن کشد بال و پر افشاند و بر خود تپد

3 تن ولی چفسیده بر پاهای او پایهای آسمان پیمای او

4 پایهایش را گرفته با دو دست می کشد او را بقوت سوی پست

1 بد یکی طرار از اهل دوان رفت تا دکان بقالی روان

2 پس به آن بقال گفت ای ارجمند گردکانت را هزاری گو بچند

3 گفت ده درهم هزاری مشتری زودتر درهم بده گر می خری

4 گفت صد باشد بچند این گردکان گفت یک درهم بهای آن بدان

1 بود در شهری یکی مرد خدای از در هر نیک و بد ببریده پای

2 از جهان و اهل آن وارسته ای در به روی زشت و زیبا بسته ای

3 روزها در بندگی کردی به شام هم به شب تا صبحگاهان در قیام

4 روزیش هر روز می آمد ز غیب می رسیدش راتبه بیشک و ریب

1 اینچنین آمد حدیث از راویان بر روانشان باد صد رحمت روان

2 کان فلک پیما شه گردون وقار روزی اندر حجره ای بودش قرار

3 وه چه حجره مطلع خورشید جان وه چه حجره مکمن جان جهان

4 وه چه حجره مشرق صبح ازل مطلع نور خدا عزوجل

1 کاندران رادان همه گمره شدند موشکافان جهان ابله شدند

2 دور بینان کور و نابینا همه تیزهوشان بیهش و رسوا همه

3 داد بهر آزمایش جلوه ها هیچ اندر هیچ اندر هیچ را

4 وان چه بود آن چیز و بالاتر ز چیز کرد پنهان در پس صد پرده نیز

1 الغرض گفتند آن شهزادگان با شه بطحا نبی انس و جان

2 موسم عید است و اطفال عرب جملگی اندر نشاط و در طرب

3 کودکان بنگر به اشترها سوار در قفای هم قطار اندر قطار

4 در تفرج گه به بستان گه به باغ در تماشا گه به صحرا گه به راغ

1 گفت اینست آنچه گویند آفتاب این همان خورشید با صد آب و تاب

2 دیده ی آن مور کایام بهار می برآرد بال و پر روزی سه چار

3 لیک بال ناتوان سست و مست کان نبتواند پریدن زان درست

4 با پر خود لحظه ای یا ساعتی اوج می گیرد بقدر قامتی

1 این صحابه جملگی در مسجدند انتظار شاه عالم می کشند

2 در کشاکش شاه با آن کودکان زودتر بفریبشان از گردکان

3 ای بلال آخر شه دوران کجاست جسمهای مردمان را جان کجاست

4 ای مؤذن وقت ما بیگاه شد آه ما بی روی او تا ماه شد