مثنوی طاقدیس ملا احمد نراقی

1 گرچه از من می شوی اکنون جدا در جزیره هست پیری رهنما

2 چون شدی در آن جزیره جای گیر بر نداری دست از دامان پیر

3 کانچه او گوید همه گفت من است در نصیحت گستری جفت من است

4 زینهار از پند او غافل مشو جز به راهی کو رود دیگر مرو

1 گفت شه باشد مرا عهد دیگر زینهار آن را میفکن از نظر

2 در جزیره چونکه مسکن ساختی رحل خود را اندر آن انداختی

3 از نگار و نقش آن از ره مرو از فریب عیش آن غافل مشو

4 آن جزیره گرچه شاد و خرم است لیک با یک شادی او صد غم است

1 ای برادر این ره بازار نیست زاد این ره درهم و دینار نیست

2 راه عشق است این نه راه شهر و ده ترک سر کن پس در این ره پای نه

3 هست این ره راه اقلیم و فنا شرط این ره توبه از میل و هوا

4 مرکب این راه عزم است و وفا توشه ی آن رنج و اندوه و عنا

1 چون ز ترک سجده آن دیو رجیم رانده شذ از درگه حی قدیم

2 بر میان بست آن لعین بدگهر از برای کینه ی آدم کمر

3 در هلاک دودمان بوالبشر می کند هر لحظه تدبیری دگر

4 دامها افکنده اندر راهها کنده اندر راهها صد چاهها

1 ای خدا من رهروی ام ناتوان بیکسی وامانده ای از کاروان

2 نی مرا زاد و نه مرکب نی رفیق چون بپیمایم خدایا این طریق

3 نی ره برگشتن و نی راه زیست روی رفتن هم نه یا رب چاره چیست

4 اول منزل به گل افتاده بار دزدهای رهزنم گشته دوچار

1 یک جزیره بود در اقلیم شاه بود تا پاتخت شه شش ماه راه

2 یک جزیره پرگیاه و پر علف پردرخت میوه دار از هر طرف

3 مجتمع از اهل هر شهر و دیار اندر آنجا آنچه ناید در شمار

4 گشته جمع آنجا ز اهل هر زبان خلق انبوه و گروه بیکران

1 همچو آن دیو رجیم کشتنی کو گذشت از حد خود از رهزنی

2 پا ز حد خویش بالاتر نهاد راه و رسم بندگی از دست داد

3 شعله ی غیرت سراپایش بسوخت آتش لعنت به جانش بر فروخت

4 رانده شد از عالم کروبیان در زمین افتاد خوار و مستهان

1 باز گردم بر سر آن داستان داستان طوطی و شاه جهان

2 منتظر ایستاده آن طوطی براه تا چه فرماید دگر آن پادشاه

3 پادشه فرمود کای شیرین کلام آنچه باید گفت من گفتم تمام

4 وقت رفتن شد کنون پرواز کن چشم و هوش و گوش خود را باز کن

1 چونکه شه را بود با طوطی نظر کرده خو با نطق او شام و سحر

2 خاطر شه برشگفت از گفت او گفت او آرام و خواب و خفت او

3 خواست تا از هر زبان دانا شود هر زبان را نطق او گویا شود

4 هندی و تازی و ترکی و دری زابلی و کابلی و بربری

1 پیر نبود آنکه مویش شد سفید پیر نبود آنکه بالایش خمید

2 پیر نبود آنکه پوشد کهنه دلق یا برو جمع آید انبوهی ز خلق

3 پیر نبود آنکه خلقش پیر خواند یا فضولی چند او را برنشاند

4 گر تواند کس کسی را پیر کرد جان خود را بایدش تدبیر کرد