مثنوی طاقدیس ملا احمد نراقی

1 کودکی را بود نانی با عسل دیگری را نان تنها در بغل

2 در عسل او را طمع آمد پدید دست خود را سوی آن کودک کشید

3 کی برادر ای تو از نسل کرام نان تنها چون خورم من بردوام

4 زین عسل بخشی مرا هم گر نصیب نبود از احسان و از لطفت غریب

1 هان چه مردان بشکن این محکم طلسم پای بیرون نه ز ملک جان و جسم

2 جسم را در راه جانان خوار کن جان به خاکپای او ایثار کن

3 بند جسم و جان زبال و پرگشای از مضیق شش جهت بالاتر آی

4 عالمی بنگر سراسر نور پاک عالمی فارغ ز آب و باد و خاک

1 دیگری در کار زرع است و شیار نی شبش آرام و نی روزش قرار

2 بگذرد گر در هوا فوجی جراد او همی خواند اعوذ وان یکاد

3 روز در کناسی و سرگین کشی شب ز بیم عاقبت دل آتشی

4 کشت من امسال آیا چون شود دخل آن از پارکاش افزون شود

1 زنگیان را چون تصور کرده شاه دوستان مهربان نیکخواه

2 گفت با ایشان سخنهای نهفت آنچه را نتوان بغیر از دوست گفت

3 سرّ پنهان شهنشاه جهان زنگیان را زان سخنها شد عیان

4 رشته ی آزرم خود بگسیختند فاش و بی پروا به شه آویختند

1 هان نپنداری که چون آید بسر عمر تو انجام یابد این سفر

2 تا در این وادی تو هستی گام زن آخرین گامت در آن باشد وطن

3 نی فزاید بعد از آنت مایه ای نی فزون گردد تورا پیرایه ای

4 این سخن نزدیک دانایان خطاست نزد دانا این سفر بی انتهاست

1 خواست تا گردد عیان و آشکار سر زند خورشید در دیجورتار

2 چیست خورشید ای که خاکم بر دهن ای زبانم کوته و لال از سخن

3 این زبان بی ادب ببریده باد وین دهان بیحیا دریده باد

4 آفرید این خلق نامعدود را جدولی ببرید بحر جود را

1 هان و هان ما را از این طفلان بخر سوی خانمان روان شو زودتر

2 سوی من از آنچه یابی اندران تا که خود را واخرم زین کودکان

3 سوی خانه پی سپر شد شاه را آفرین خان خوی شاهنشاه را

4 گردکانی چند اندر خانه یافت برگرفت و سوی پیغمبر شتافت

1 ای خدا از خود دو چشمم کور کن واز جمالت دیده ام پرنور کن

2 دارم از خود صد شکایت ای خدا با که گویم جز تو عیب خویش را

3 ای خدا دارم دلی از دست خویش شرحه شرحه پاره پاره ریش ریش

4 ای خدا آمد به ما از راستان این حدیث و نیست الا راست آن

1 آن شنیدستی که شاهنشاه دین پیشوای اولین و آخرین

2 سوی مسجد روزی از دولتسرای می شدی تا فرض حق آرد بجای

3 اتفاقاً کودکی چند از عرب در ره شه در نشاط و در طرب

4 خاک بازی می نمودند آن گروه در ره آن پادشاه باشکوه

1 آن خلیفه می شدی اندر حرم گرد بر گردش وشاقان و خدم

2 جمله میران و سران پیرامنش هرطرف بگرفته طرف دامنش

3 سوی خانه پادشاه ذوالجلال می خرامیدی چنین با صد دلال

4 با هزاران ناز و تمکین تمام گام می زد جانب بیت الحرام