دوزخی دان این خودی را ای رفیق از نراقی مثنوی طاقدیس 36
1. دوزخی دان این خودی را ای رفیق
دوزخی در وی مضیق اندر مضیق
گفت اینست آنچه گویند آفتاب از نراقی مثنوی طاقدیس 37
1. گفت اینست آنچه گویند آفتاب
این همان خورشید با صد آب و تاب
جان علوی پر زند برهم همی از نراقی مثنوی طاقدیس 38
1. جان علوی پر زند برهم همی
تا مگر پرد به بالاتر همی
آن یکی را داد سلطان عزیز از نراقی مثنوی طاقدیس 39
1. آن یکی را داد سلطان عزیز
دست جلادی که خونش را بریز
هان نپنداری که چون آید بسر از نراقی مثنوی طاقدیس 40
1. هان نپنداری که چون آید بسر
عمر تو انجام یابد این سفر
نیست راحت تا سفر آید به سر از نراقی مثنوی طاقدیس 41
1. نیست راحت تا سفر آید به سر
انه کان السفر بعض السقر
کاندران رادان همه گمره شدند از نراقی مثنوی طاقدیس 42
1. کاندران رادان همه گمره شدند
موشکافان جهان ابله شدند
آن خلیفه می شدی اندر حرم از نراقی مثنوی طاقدیس 43
1. آن خلیفه می شدی اندر حرم
گرد بر گردش وشاقان و خدم
ای خدا از خود دو چشمم کور کن از نراقی مثنوی طاقدیس 44
1. ای خدا از خود دو چشمم کور کن
واز جمالت دیده ام پرنور کن
ناقه راند روز و شب با صد شعف از نراقی مثنوی طاقدیس 45
1. ناقه راند روز و شب با صد شعف
تا فرات و فاخریات نجف
با دل شاد این زمان ای نیکخو از نراقی مثنوی طاقدیس 46
1. با دل شاد این زمان ای نیکخو
باقی احوال طوطی را بگو
آن شنیدستی که شاهنشاه دین از نراقی مثنوی طاقدیس 47
1. آن شنیدستی که شاهنشاه دین
پیشوای اولین و آخرین