کآمد از دربار عزت جبرئیل از نراقی مثنوی طاقدیس 232
1. کآمد از دربار عزت جبرئیل
کاروان ملک سرمد را دلیل
گفت پیغمبر به پیغام آورش از نراقی مثنوی طاقدیس 233
1. گفت پیغمبر به پیغام آورش
کاین حسین و این سر و این پیکرش
ای مدینه نوبت غم آمدت از نراقی مثنوی طاقدیس 234
1. ای مدینه نوبت غم آمدت
تا قیامت سوگ ماتم بایدت
ای زمین کربلا دل شاد زی از نراقی مثنوی طاقدیس 235
1. ای زمین کربلا دل شاد زی
تا قیامت زان سبب آباد زی
در رکابش خیل جانبازان همه از نراقی مثنوی طاقدیس 236
1. در رکابش خیل جانبازان همه
نوجوانان و سرافرازان همه
چون نهفت از خجلت سلطان دین از نراقی مثنوی طاقدیس 237
1. چون نهفت از خجلت سلطان دین
چهره ی زرد آفتاب اندر زمین
سر سراسیمه برآورد آفتاب از نراقی مثنوی طاقدیس 238
1. سر سراسیمه برآورد آفتاب
چهره ی افروخته با اضطراب
گفت با ایشان شه ملک بقا از نراقی مثنوی طاقدیس 239
1. گفت با ایشان شه ملک بقا
ای سرافرازان میدان بقا
هان بیارید آن یکی فرزند من از نراقی مثنوی طاقدیس 240
1. هان بیارید آن یکی فرزند من
وان یکی نوباوه دلبند من
ای پدر هنگام رخصت دیر شد از نراقی مثنوی طاقدیس 241
1. ای پدر هنگام رخصت دیر شد
دل از این ویرانه دیرم سیر شد