مثنوی طاقدیس ملا احمد نراقی

1 اندرین ایام اندر شهر کاش که نگهدارد خداوند از بلاش

2 بود مردی شغل دیوان کار او مردم بازار در شیکار او

3 منصب سالاری بازار داشت محفل بازاریان را بار داشت

4 مجمع او راز اهل سوق بود نیک و بدشان را هم او فاروق بود

1 این فنا نبود مقام هرکسی مسند سلطان کجا و هر خسی

2 این فناء اهل قربست و وصول چون شدی واصل تورا یابد حصول

3 مخلصین را هم فناء دیگرست زان فناشان تاج عزت بر سر است

4 این فنا را خود بود در نزد دوست خویش را دیدن که یک رشحه ازوست

1 از عنایت گرچه آدم یافت جان لیک جانی بس ضعیف و ناتوان

2 برتر از حیوان او را پایه شد کی ولیکن با ملک همسایه شد

3 زنده شد لیکن حیوتی بی ثبات خواهیش گو زندگی خواهی ممات

4 لیک شد او مستعد زندگی جوید او را از کجا از بندگی

1 رو بخوان از مصحف حق قد نری قد تقلب وجهک نحوالسماء

2 آن خلیل باوفای نیک خو هم بگفت الا که حسبی علمُهُ

3 نی اعانت جست از روح القدس نی گشود اندر دعا ولا نه لعس

4 از شرار آتشش پروا نبود در دلش جز یاد آن یکتا نبود

1 گو پدر را تا دهد سرمایه ام بنگرد در سود جستن پایه ام

2 چون شنید این از پسر مرد صدیق راست آمد تا به نزد آن رفیق

3 شرح احوال پسر را باز گفت با وی از اینگونه چندین راز گفت

4 گفت با وی من نمی بینم خرد پرده ی ناموس ما را می درد

1 او دویدی خود سوی آن بحر تف بلکه گزگز جستی از شوق و شعف

2 اینچنین تا قرب دره آمدند عالمی کافر در آنجا صف زدند

3 دره ها دیدند اندر اشتعال شعله ها اندر جنوب و در شمال

4 سرکشیده شعله ها تا کهکشان بر یسار و بر یمین آتش فشان

1 یاسه باشد در میان هندوان هم ز عهد باستان تا این زمان

2 مردگان خود بباید سوختن شعله ها از بهر او افروختن

3 آبنوس و عود و صندل آورند خرمن اندر خرمن آتش می زنند

4 پس بسوزانند جسم مردگان همچنانکه روحشان در آن جهان

1 گفت دارم طالعی ای ارسلان نه ز خود بل از خداوند جهان

2 گه زنم گر دست بر خاک اینچنین دست من گوهر برآرد از زمین

3 دست برد و مشت خاکی بر گرفت از پی تمثیل نز بهر شگفت

4 کف گشود انگشتر شه شد عیان همچو خورشید از میان آسمان

1 داشت زاغی در مقامی آشیان بچه ها پرورد در آن زاغدان

2 روزی از آن آشیان پرواز کرد یک سمندر پر در آنجا باز کرد

3 زاغهای زاغ را از هم درید خونشان را خورد و از آنجا پرید

4 زاغ سوی آشیان چون بازگشت با هزاران درد و غم انباز گشت

1 این دعا باشد گریزی از رضاش ای دعا رو رو تن ما و قضاش

2 هرکه در کوی رضا دارد مقام جستن دفع قضایش شد حرام

3 آن دلی کاندر رضایش شاد شد از غم هر دو جهان آزاد شد

4 بر مرادش کارها باشد همه بر رضای او رود خورشید و مه