مثنوی طاقدیس ملا احمد نراقی

1 طفل ماند روزگار تنگ چشم می دهد با صلح و می گیرد به خشم

2 دشمنی آمد گرفتش ملک و مال نی حشم بخشید سودش نی رجال

3 این گرفت و حق به ودای محتشم کی برآید با خدا خیل و حشم

4 میر مسکین را به زندان داشتند بر مکافاتش علم افراشتند

1 گفت آن سالار اقلیم شهود بر روانش باد صد عالم درود

2 گرد دلهای بنی آدم اگر حزب شیطان را نبودی کر و فر

3 دیده شان دیدی ملایک را عیان سیر کردندی زمین و آسمان

4 آسمان و خاک دیدندی اسیر پیش تقدیر خداوند قدیر

1 همچو آن پروانه شمع افروختن هر دمی خود را بنوعی سوختن

2 بنگرید ای دوستان پروانه را دادن جان در ره جانانه را

3 چونکه بیند شمع را اندر وثاق گردد اول دور آن از اشتیاق

4 سر نهد آنگه به پایش از نیاز هین بزن پا بر سرم ای دلنواز

1 رند گفت ای خواجه سهم الدین چرا می کنی بیگانگی با آشنا

2 حق بسیار است از تو پیش من ای تو آرام دل پر ریش من

3 هین بگو چون است کار و بار تو چون بود امسال تو یا پار تو

4 بازگو هر خدمتی داری به من ای منت بلبل تو گلزار چمن

1 من هم استم پهلوان ذوالحسب من در اینجا و خلیفه در عرب

2 آفریننده چو جان را آفرید با صفا و بهجت و نور و مزید

3 با کمال بی نیازی در طرب خالی از اندوه و فارغ از تعب

4 کنگر ایوان غیبش آشیان طعنه می زد بر زمان و بر مکان

1 مرغکی با جفت در پرواز بود بر زمین و آسمانش ناز بود

2 در هوا می کرد در هر سو نگاه خنده ها می زد به سیر مهر و ماه

3 ناگهان در رهگذاری در نظر آمدش لختی گیاه سبز و تر

4 دانه ی گندم در آنجا ریخته عقد پروین بر فلک بگسیخته

1 ای خدا ای از تو دلها را نشاط ای به یادت جسم و جان را ارتباط

2 ای فلک سرگشته ی سودای تو هستی عالم به یک ایمای تو

3 پرتو خورشید نورافشان ز توست آب و رنگ چهره ی خوبان ز توست

4 ای همه هستی ز نور هست تو چشم امید همه در دست تو

1 عقل و نفسند این دو مرغ ای دوستان کاشیان دارند در این بوستان

2 کاشیانشان این تن خاکی بود سیرشان در جو افلاکی بود

3 متحد با یکدگر آغازشان متفق اندر ازل پروازشان

4 آمدند از بوستان در توشکان سر زدند از بیضه ی روحانیان

1 ای خدا ای نوربخش هر ظلم از تو پیدا هرچه پنهان در عدم

2 انتظام کشور هستی ز تو هم بلندی از تو هم پستی ز تو

3 هرچه هست از توست وز تو هرچه هست آنچه غیر از توست آن هیچست و پست

4 پرتوی از نور رخسار تو یافت ظلمت شام عدم را برشکافت

1 از لرستان یک لری زفت کلان نوبتی آمد به شهر اصفهان

2 کشک و پشم و میش و گاو آورده بود تا کند سوداگری از بهر سود

3 برد آنها را به میدان و فروخت زر گرفت و کرد در همیان و دوخت

4 بست همیان بر میان و بر ازار زد گره ها بر سر هم بی شمار