عقل و نفسند این دو مرغ ای دوستان از نراقی مثنوی طاقدیس 163
1. عقل و نفسند این دو مرغ ای دوستان
کاشیان دارند در این بوستان
اندرین ایام اندر شهر کاش از نراقی مثنوی طاقدیس 164
1. اندرین ایام اندر شهر کاش
که نگهدارد خداوند از بلاش
هم به سالی پیش ازین در این حدود از نراقی مثنوی طاقدیس 165
1. هم به سالی پیش ازین در این حدود
مرد کی پا کار استمکاره بود
روستایی مست قمصر نام او از نراقی مثنوی طاقدیس 166
1. روستایی مست قمصر نام او
سبز و خرم هم در و هم بام او
طفل ماند روزگار تنگ چشم از نراقی مثنوی طاقدیس 167
1. طفل ماند روزگار تنگ چشم
می دهد با صلح و می گیرد به خشم
خواست ابراهیم باهنگ و خرد از نراقی مثنوی طاقدیس 168
1. خواست ابراهیم باهنگ و خرد
جان ایشان را در آتش واخرد
گفت آن سالار اقلیم شهود از نراقی مثنوی طاقدیس 169
1. گفت آن سالار اقلیم شهود
بر روانش باد صد عالم درود
اختیار ظلم و جهل اندر بشر از نراقی مثنوی طاقدیس 170
1. اختیار ظلم و جهل اندر بشر
چونکه گردیدند جفت یکدگر
من هم استم پهلوان ذوالحسب از نراقی مثنوی طاقدیس 171
1. من هم استم پهلوان ذوالحسب
من در اینجا و خلیفه در عرب
چون بر او عرض امانت شد به جهل از نراقی مثنوی طاقدیس 172
1. چون بر او عرض امانت شد به جهل
خویش را فرزام هم دانست و اهل
از لرستان یک لری زفت کلان از نراقی مثنوی طاقدیس 173
1. از لرستان یک لری زفت کلان
نوبتی آمد به شهر اصفهان
رند گفت ای خواجه سهم الدین چرا از نراقی مثنوی طاقدیس 174
1. رند گفت ای خواجه سهم الدین چرا
می کنی بیگانگی با آشنا