مثنوی طاقدیس ملا احمد نراقی

1 دید موسی کافری اندر رهی پیره گبری کافری و گمرهی

2 گفت ای موسی از این ره تا کجا می روی و با که داری مدعا

3 گفت موسی می روم تا کوه طور می روم تا لجه ی دریای نور

4 می روم تا راز گویم با خدا عذر خواهم از گناهان شما

1 همچو اختر روز کاندر آسمان نی ز جرم و نی ز نور آن نشان

2 گفت با کیوان یکی ایوان نشین کای در ایوان فلک مسند گزین

3 ای ز نورت چرخ هفتم راضیا هفت گردون از بهایت بابها

4 بینمت شبها در این نیلی حصار نور افکن از یمین و از یسار

1 کو همه در راه یار ایثار کرد هم تن و هم جان فدای یار کرد

2 چون شنید از جبرئیل او نام دوست آمدش در گوش جان پیغام دوست

3 گفت وه وه از کجا بود این نوا تا تن و جان را کنم بر آن فدا

4 کیست این گوینده ی پیغام دوست تا کنم جان را نثار نام دوست

1 گفت حق چون گریه ات از غم سرشت نی ز بیم دوزخ و شوق بهشت

2 نی گریزانی ز آتشهای من نی گرایی سوی جنتهای من

3 گریه های های های از بهر چیست دیده های خونفشان از بهر کیست

4 کور گشت از گریه چشمانت چرا لاله گون شد طرف دامانت چرا

1 کاخ سلطان چون سیاستگه بود پیش مجرم بدتر از صد چه بود

2 با هزاران طبل و کوس و کبر و باد سوی انسانی گرایید ای جماد

3 اندرین گنبد درافکند از غرور دور باش و هایهوی و عرو عور

4 بین چگونه گفت در پای حساب یا الهی لیتنی کنت توراب

1 چونکه گفتند این سخن را قدسیان گفت با ایشان سخن حی جهان

2 تن اگر چه زاده ی خاک و گل است جان او از صقع عزت نازل است

3 گر تنش از عالم سفلی بود جان او از ذروه ی اعلی بود

4 گر مخمر شد تنش از خاک پست جان او از عالم امرمنست

1 اکثراً اهل بهشتند ابلهان ابلهان اینجا و آنجا از شهان

2 ابلهان در کار و بار این جهان زیرک و دانا بهر راز نهان

3 ابلهان اما به نزد این خران عاقل و زیرک به پیش دیگران

4 عقل ما را سوی بیعقلی کشید اینچنین عقلی در این عالم که دید

1 از برای اهل قرب بارگاه هست آن را طاعت و این را گناه

2 زانکه بیند آن نبیند آنچه این شاه را بیند به خود هرجا قرین

3 آن بود در بزم و این بیرون در این بر شاه وز شه این بی خبر

4 آنچه در بیرون در باشد روا کی روا باشد به بزم پادشا

1 چون شنید آن مرد عارف این سخن راست آمد نزد شیخ مؤتمن

2 آب در چشم و تبسم در دهان دل پر از سوز و زبان شکرفشان

3 شیخ گفت او را که ای کافر نهاد آن تویی کت نیست تصدیق معاد

4 باورت ناید ز سوز واپسین راست نشماری تو روز راستین

1 جمله را از بهر حق قربان نمود جمله را قربان آن سلطان نمود

2 داده بود آن را خدای ذوالمنن مال و فرزندی چو اسماعیل تن

3 آستین بر جمله افشاند از وفا در ره آن پادشاه ذوالبها

4 یافت حق او را چو از خاصان خاص نام خلت یافت از وی اختصاص