گفت با وی از پس صد اعتذار از نراقی مثنوی طاقدیس 117
1. گفت با وی از پس صد اعتذار
کی وجودت گلشن دین را بهار
هر رهی رفتن ندارد پای مزد از نراقی مثنوی طاقدیس 118
1. هر رهی رفتن ندارد پای مزد
ای بسی ره کاندران غول است و دزد
چشم جمله بر یکی از هر طرف از نراقی مثنوی طاقدیس 119
1. چشم جمله بر یکی از هر طرف
تیر باشد واحد و بی حد هدف
ای خدا ای رهنمای گمرهان از نراقی مثنوی طاقدیس 120
1. ای خدا ای رهنمای گمرهان
ای تو دانا هم به پیدا و نهان
آن زلیخا بود در این گفتگو از نراقی مثنوی طاقدیس 121
1. آن زلیخا بود در این گفتگو
کامد از دروازه بانگ طرقوا
جان ابراهیم و موسای کلیم از نراقی مثنوی طاقدیس 122
1. جان ابراهیم و موسای کلیم
جان عیسی و شه بطحا حریم
گریه کرد از بس شعیب تاجدار از نراقی مثنوی طاقدیس 123
1. گریه کرد از بس شعیب تاجدار
روزهای روشن و شبهای تار
صبر گیرم آورم در آتشت از نراقی مثنوی طاقدیس 124
1. صبر گیرم آورم در آتشت
گو چسان صبر آرم از خوی خوشت
گریه هایم نی ز شوق جنت است از نراقی مثنوی طاقدیس 125
1. گریه هایم نی ز شوق جنت است
نی ز شوق حوری مه صورت است
آن یکی پرسید از سلطان دین از نراقی مثنوی طاقدیس 126
1. آن یکی پرسید از سلطان دین
جعفر صادق امام راستین
روشن است این ای قلم بگذار باز از نراقی مثنوی طاقدیس 127
1. روشن است این ای قلم بگذار باز
رو به حال مؤمن اندر کاخ ناز
در ملک چون قدرت رفتن ندید از نراقی مثنوی طاقدیس 128
1. در ملک چون قدرت رفتن ندید
حق تعالی آدمی را آفرید