روزگاری از سخن لب دوختم از نراقی مثنوی طاقدیس 106
1. روزگاری از سخن لب دوختم
تا سخن از شاه خود آموختم
عشق نارالله باشد موصده از نراقی مثنوی طاقدیس 107
1. عشق نارالله باشد موصده
مطّلع بر جانها وافئده
چون زلیخا شد اسیر بند عشق از نراقی مثنوی طاقدیس 108
1. چون زلیخا شد اسیر بند عشق
گردنش افتاد در راوند عشق
از قضا مجنون ز تب شد ناتوان از نراقی مثنوی طاقدیس 109
1. از قضا مجنون ز تب شد ناتوان
فصد فرمودی طبیب مهربان
هر سگی در کوی او دارد گذار از نراقی مثنوی طاقدیس 110
1. هر سگی در کوی او دارد گذار
درد او یارب به جان من گذار
بود یک شوریده در شهر هری از نراقی مثنوی طاقدیس 111
1. بود یک شوریده در شهر هری
از بد و از نیک این عالم بری
آنکه او باشد نشان خویشتن از نراقی مثنوی طاقدیس 112
1. آنکه او باشد نشان خویشتن
بی نشان کی باشد او ای مؤتمن
چون به آنجا آمد آن بی نام و ننگ از نراقی مثنوی طاقدیس 113
1. چون به آنجا آمد آن بی نام و ننگ
در کلیسا اندر آمد بیدرنگ
آن شنیدستی که میرفندرسک از نراقی مثنوی طاقدیس 114
1. آن شنیدستی که میرفندرسک
کش بود یا رب ختام روح و مسک
آمد از بام و به گنبد پا نهاد از نراقی مثنوی طاقدیس 115
1. آمد از بام و به گنبد پا نهاد
اندر آنجا رو به کعبه ایستاد
پیش آن شوریده افتادند خاک از نراقی مثنوی طاقدیس 116
1. پیش آن شوریده افتادند خاک
کی نجات ما ز هر عطب و هلاک