دفتر ششم در مثنوی معنوی جلال الدین محمد مولوی

1 رحمة الله علیه گفته است ذکر شه محمود غازی سفته است

2 کز غزای هند پیش آن همام در غنیمت اوفتادش یک غلام

3 پس خلیفه‌ش کرد و بر تختش نشاند بر سپه بگزیدش و فرزند خواند

4 طول و عرض و وصف قصه تو به تو در کلام آن بزرگ دین بجو

1 راست گفتست آن سپهدار بشر که هر آنک کرد از دنیا گذر

2 نیستش درد و دریغ و غبن موت بلک هستش صد دریغ از بهر فوت

3 که چرا قبله نکردم مرگ را مخزن هر دولت و هر برگ را

4 قبله کردم من همه عمر از حول آن خیالاتی که گم شد در اجل

1 گفت صوفی در قصاص یک قفا سر نشاید باد دادن از عمی

2 خرقهٔ تسلیم اندر گردنم بر من آسان کرد سیلی خوردنم

3 دید صوفی خصم خود را سخت زار گفت اگر مشتش زنم من خصم‌وار

4 او به یک مشتم بریزد چون رصاص شاه فرماید مرا زجر و قصاص

1 گشت قاضی طیره صوفی گفت هی حکم تو عدلست لاشپک نیست غی

2 آنچ نپسندی به خود ای شیخ دین چون پسندی بر برادر ای امین

3 این ندانی که می من چه کنی هم در آن چه عاقبت خود افکنی

4 من حفر بئرا نخواندی از خبر آنچ خواندی کن عمل جان پدر

1 گفت قاضی واجب آیدمان رضا هر قفا و هر جفا کارد قضا

2 خوش‌دلم در باطن از حکم زبر گرچه شد رویم ترش کالحق مر

3 این دلم باغست و چشمم ابروش ابر گرید باغ خندد شاد و خوش

4 سال قحط از آفتاب خیره‌خند باغها در مرگ و جان کندن رسند

1 گفت صوفی چون ز یک کانست زر این چرا نفعست و آن دیگر ضرر

2 چونک جمله از یکی دست آمدست این چرا هوشیار و آن مست آمدست

3 چون ز یک دریاست این جوها روان این چرا نوش است و آن زهر دهان

4 چون همه انوار از شمس بقاست صبح صادق صبح کاذب از چه خاست

1 گفت قاضی صوفیا خیره مشو یک مثالی در بیان این شنو

2 هم‌چنانک بی‌قراری عاشقان حاصل آمد از قرار دلستان

3 او چو که در ناز ثابت آمده عاشقان چون برگها لرزان شده

4 خندهٔ او گریه‌ها انگیخته آب رویش آب روها ریخته

1 گفت صوفی که چه بودی کین جهان ابروی رحمت گشادی جاودان

2 هر دمی شوری نیاوردی به پیش بر نیاوردی ز تلوینهاش نیش

3 شب ندزدیدی چراغ روز را دی نبردی باغ عیش آموز را

4 جام صحت را نبودی سنگ تب آمنی با خوف ناوردی کرب

1 گفت قاضی بس تهی‌رو صوفیی خالی از فطنت چو کاف کوفیی

2 تو بنشنیدی که آن پر قند لب غدر خیاطان همی‌گفتی به شب

3 خلق را در دزدی آن طایفه می‌نمود افسانه‌های سالفه

4 قصهٔ پاره‌ربایی در برین می حکایت کرد او با آن و این