دفتر چهارم در مثنوی معنوی جلال الدین محمد مولوی

1 گفت عفریتی که تختش را به فن حاضر آرم تا تو زین مجلس شدن

2 گفت آصف من به اسم اعظمش حاضر آرم پیش تو در یک دمش

3 گرچه عفریت اوستاد سحر بود لیک آن از نفخ آصف رو نمود

4 حاضر آمد تخت بلقیس آن زمان لیک ز آصف نه از فن عفریتیان

1 قصهٔ راز حلیمه گویمت تا زداید داستان او غمت

2 مصطفی را چون ز شیر او باز کرد بر کفش برداشت چون ریحان و ورد

3 می‌گریزانیدش از هر نیک و بد تا سپارد آن شهنشه را به جد

4 چون همی آورد امانت را ز بیم شد به کعبه و آمد او اندر حطیم

1 پیرمردی پیشش آمد با عصا کای حلیمه چه فتاد آخر ترا

2 که چنین آتش ز دل افروختی این جگرها را ز ماتم سوختی

3 گفت احمد را رضیعم معتمد پس بیاوردم که بسپارم به جد

4 چون رسیدم در حطیم آوازها می‌رسید و می‌شنیدم از هوا

1 چون خبر یابید جد مصطفی از حلیمه وز فغانش بر ملا

2 وز چنان بانگ بلند و نعره‌ها که بمیلی می‌رسید از وی صدا

3 زود عبدالمطلب دانست چیست دست بر سینه همی‌زد می‌گریست

4 آمد از غم بر در کعبه بسوز کای خبیر از سر شب وز راز روز

1 از درون کعبه آوازش رسید گفت ای جوینده آن طفل رشید

2 در فلان وادیست زیر آن درخت پس روان شد زود پیر نیکبخت

3 در رکاب او امیران قریش زانک جدش بود ز اعیان قریش

4 تا به پشت آدم اسلافش همه مهتران بزم و رزم و ملحمه

1 خیز بلقیسا بیا و ملک بین بر لب دریای یزدان در بچین

2 خواهرانت ساکن چرخ سنی تو بمرداری چه سلطانی کنی

3 خواهرانت را ز بخششهای راد هیچ می‌دانی که آن سلطان چه داد

4 تو ز شادی چون گرفتی طبل‌زن که منم شاه و رئیس گولحن

1 آن سگی در کو گدای کور دید حمله می‌آورد و دلقش می‌درید

2 گفته‌ایم این را ولی باری دگر شد مکرر بهر تاکید خبر

3 کور گفتش آخر آن یاران تو بر کهند این دم شکاری صیدجو

4 قوم تو در کوه می‌گیرند گور در میان کوی می‌گیری تو کور

1 ای سلیمان مسجد اقصی بساز لشکر بلقیس آمد در نماز

2 چونک او بنیاد آن مسجد نهاد جن و انس آمد بدن در کار داد

3 یک گروه از عشق و قومی بی‌مراد هم‌چنانک در ره طاعت عباد

4 خلق دیوانند و شهوت سلسله می‌کشدشان سوی دکان و غله

1 شاعری آورد شعری پیش شاه بر امید خلعت و اکرام و جاه

2 شاه مکرم بود فرمودش هزار از زر سرخ و کرامات و نثار

3 پس وزیرش گفت کین اندک بود ده هزارش هدیه وا ده تا رود

4 از چنو شاعر نس از تو بحردست ده هزاری که بگفتم اندکست