دفتر چهارم در مثنوی معنوی جلال الدین محمد مولوی

1 هست بازیهای آن شیر علم مخبری از بادهای مکتتم

2 گر نبودی جنبش آن بادها شیر مرده کی بجستی در هوا

3 زان شناسی باد را گر آن صباست یا دبورست این بیان آن خفاست

4 این بدن مانند آن شیر علم فکر می‌جنباند او را دم به دم

1 پادشاهی داشت یک برنا پسر باطن و ظاهر مزین از هنر

2 خواب دید او کان پسر ناگه بمرد صافی عالم بر آن شه گشت درد

3 خشک شد از تاب آتش مشک او که نماند از تف آتش اشک او

4 آنچنان پر شد ز دود و درد شاه که نمی‌یابید در وی راه آه

1 پس عروسی خواست باید بهر او تا نماید زین تزوج نسل رو

2 گر رود سوی فنا این باز باز فرخ او گردد ز بعد باز باز

3 صورت او باز گر زینجا رود معنی او در ولد باقی بود

4 بهر این فرمود آن شاه نبیه مصطفی که الولد سر ابیه

1 مادر شه‌زاده گفت از نقص عقل شرط کفویت بود در عقل نقل

2 تو ز شح و بخل خواهی وز دها تا ببندی پور ما را بر گدا

3 گفت صالح را گدا گفتن خطاست کو غنی القلب از داد خداست

4 در قناعت می‌گریزد از تقی نه از لیمی و کسل هم‌چون گدا

1 او شنیده بود از دور این خبر که اسیر پیرزن گشت آن پسر

2 کان عجوزه بود اندر جادوی بی‌نظیر و آمن از مثل و دوی

3 دست بر بالای دستست ای فتی در فن و در زور تا ذات خدا

4 منتهای دستها دست خداست بحر بی‌شک منتهای سیلهاست

1 ای برادر دانک شه‌زاده توی در جهان کهنه زاده از نوی

2 کابلی جادو این دنیاست کو کرد مردان را اسیر رنگ و بو

3 چون در افکندت دریغ آلوده روذ دم به دم می‌خوان و می‌دم قل اعوذ

4 تا رهی زین جادوی و زین قلق استعاذت خواه از رب الفلق

1 هم‌چنان کن زاهد اندر سال قحط بود او خندان و گریان جمله رهط

2 پس بگفتندش چه جای خنده است قحط بیخ مؤمنان بر کنده است

3 رحمت از ما چشم خود بر دوختست ز آفتاب تیز صحرا سوختست

4 کشت و باغ و رز سیه استاده است در زمین نم نیست نه بالا نه پست

1 کل عالم صورت عقل کلست کوست بابای هر آنک اهل قل است

2 چون کسی با عقل کل کفران فزود صورت کل پیش او هم سگ نمود

3 صلح کن با این پدر عاقی بهل تا که فرش زر نماید آب و گل

4 پس قیامت نقد حال تو بود پیش تو چرخ و زمین مبدل شود