دفتر چهارم در مثنوی معنوی جلال الدین محمد مولوی

1 پیش عطاری یکی گل‌خوار رفت تا خرد ابلوج قند خاص زفت

2 پس بر عطار طرار دودل موضع سنگ ترازو بود گل

3 گفت گل سنگ ترازوی منست گر ترا میل شکر بخریدنست

4 گفت هستم در مهمی قندجو سنگ میزان هر چه خواهی باش گو

1 هدیهٔ بلقیس چل استر بدست بار آنها جمله خشت زر بدست

2 چون به صحرای سلیمانی رسید فرش آن را جمله زر پخته دید

3 بر سر زر تا چهل منزل براند تا که زر را در نظر آبی نماند

4 بارها گفتند زر را وا بریم سوی مخزن ما چه بیگار اندریم

1 ای رسولان می‌فرستمتان رسول رد من بهتر شما را از قبول

2 پیش بلقیس آنچ دیدیت از عجب باز گویید از بیابان ذهب

3 تا بداند که به زر طامع نه‌ایم ما زر از زرآفرین آورده‌ایم

4 آنک گر خواهد همه خاک زمین سر به سر زر گردد و در ثمین

1 قصهٔ عثمان که بر منبر برفت چون خلافت یافت بشتابید تفت

2 منبر مهتر که سه‌پایه بدست رفت بوبکر و دوم پایه نشست

3 بر سوم پایه عمر در دور خویش از برای حرمت اسلام و کیش

4 دور عثمان آمد او بالای تخت بر شد و بنشست آن محمودبخت

1 چون سلیمان کرد آغاز بنا پاک چون کعبه همایون چون منی

2 در بنااش دیده می‌شد کر و فر نی فسرده چون بناهای دگر

3 در بنا هر سنگ کز که می‌سکست فاش سیروا بی‌همی گفت از نخست

4 هم‌چو از آب و گل آدم‌کده نور ز آهک پاره‌ها تابان شده

1 بهر این فرمود پیغامبر که من هم‌چو کشتی‌ام به طوفان زمن

2 ما و اصحابم چو آن کشتی نوح هر که دست اندر زند یابد فتوح

3 چونک با شیخی تو دور از زشتیی روز و شب سیاری و در کشتیی

4 در پناه جان جان‌بخشی توی کشتی اندر خفته‌ای ره می‌روی

1 باز گردید ای رسولان خجل زر شما را دل به من آرید دل

2 این زر من بر سر آن زر نهید کوری تن فرج استر را دهید

3 فرج استر لایق حلقهٔ زرست زر عاشق روی زرد اصفرست

4 که نظرگاه خداوندست آن کز نظرانداز خورشیدست کان

1 گفت عبدالله شیخ مغربی شصت سال از شب ندیدم من شبی

2 من ندیدم ظلمتی در شصت سال نه به روز و نه به شب نه ز اعتلال

3 صوفیان گفتند صدق قال او شب همی‌رفتیم در دنبال او

4 در بیابانهای پر از خار و گو او چو ماه بدر ما را پیش‌رو

1 بر سر تختی شنید آن نیک‌نام طقطقی و های و هویی شب ز بام

2 گامهای تند بر بام سرا گفت با خود این چنین زهره کرا

3 بانگ زد بر روزن قصر او که کیست این نباشد آدمی مانا پریست

4 سر فرو کردند قومی بوالعجب ما همی گردیم شب بهر طلب

1 آن یکی درویش هیزم می‌کشید خسته و مانده ز بیشه در رسید

2 پس بگفتم من ز روزی فارغم زین سپس از بهر رزقم نیست غم

3 میوهٔ مکروه بر من خوش شدست رزق خاصی جسم را آمد به دست

4 چونک من فارغ شدستم از گلو حبه‌ای چندست این بدهم بدو