دفتر دوم در مثنوی معنوی جلال الدین محمد مولوی

1 گفت موسی با یکی مست خیال کای بداندیش از شقاوت وز ضلال

2 صد گمانت بود در پیغامبریم با چنین برهان و این خلق کریم

3 صد هزاران معجزه دیدی ز من صد خیالت می‌فزود و شک و ظن

4 از خیال و وسوسه تنگ آمدی طعن بر پیغامبری‌ام می‌زدی

1 آن مسلمان ترک ابله کرد و تفت زیر لب لاحول گویان باز رفت

2 گفت چون از جد و بندم وز جدال در دل او پیش می‌زاید خیال

3 پس ره پند و نصیحت بسته شد امر اعرض عنهم پیوسته شد

4 چون دوایت می‌فزاید درد پس قصه با طالب بگو بر خوان عبس

1 گفت جالینوس با اصحاب خود مر مرا تا آن فلان دارو دهد

2 پس بدو گفت آن یکی ای ذو فنون این دوا خواهند از بهر جنون

3 دور از عقل تو این دیگر مگو گفت در من کرد یک دیوانه رو

4 ساعتی در روی من خوش بنگرید چشمکم زد آستین من درید

1 آن حکیمی گفت دیدم هم تکی در بیابان زاغ را با لکلکی

2 در عجب ماندم بجستم حالشان تا چه قدر مشترک یابم نشان

3 چون شدم نزدیک من حیران و دنگ خود بدیدم هر دوان بودند لنگ

4 خاصه شه‌بازی که او عرشی بود با یکی جغدی که او فرشی بود

1 شخص خفت و خرس می‌راندش مگس وز ستیز آمد مگس زو باز پس

2 چند بارش راند از روی جوان آن مگس زو باز می‌آمد دوان

3 خشمگین شد با مگس خرس و برفت بر گرفت از کوه سنگی سخت زفت

4 سنگ آورد و مگس را دید باز بر رخ خفته گرفته جای و ساز

1 از صحابه خواجه‌ای بیمار شد واندر آن بیماریش چون تار شد

2 مصطفی آمد عیادت سوی او چون همه لطف و کرم بد خوی او

3 در عیادت رفتن تو فایده‌ست فایدهٔ آن باز با تو عایده‌ست

4 فایدهٔ اول که آن شخص علیل بوک قطبی باشد و شاه جلیل

1 آمد از حق سوی موسی این عتاب کای طلوع ماه دیده تو ز جیب

2 مشرقت کردم ز نور ایزدی من حقم رنجور گشتم نامدی

3 گفت سبحانا تو پاکی از زیان این چه رمزست این بکن یا رب بیان

4 باز فرمودش که در رنجوریم چون نپرسیدی تو از روی کرم

1 باغبانی چون نظر در باغ کرد دید چون دزدان بباغ خود سه مرد

2 یک فقیه و یک شریف و صوفیی هر یکی شوخی بدی لا یوفیی

3 گفت با اینها مرا صد حجتست لیک جمع‌اند و جماعت قوتست

4 بر نیایم یک تنه با سه نفر پس ببرمشان نخست از همدگر