دفتر دوم در مثنوی معنوی جلال الدین محمد مولوی

1 باغبانی چون نظر در باغ کرد دید چون دزدان بباغ خود سه مرد

2 یک فقیه و یک شریف و صوفیی هر یکی شوخی بدی لا یوفیی

3 گفت با اینها مرا صد حجتست لیک جمع‌اند و جماعت قوتست

4 بر نیایم یک تنه با سه نفر پس ببرمشان نخست از همدگر

1 این عیادت از برای این صله‌ست وین صله از صد محبت حامله‌ست

2 در عیادت شد رسول بی ندید آن صحابی را بحال نزع دید

3 چون شوی دور از حضور اولیا در حقیقت گشته‌ای دور از خدا

4 چون نتیجهٔ هجر همراهان غمست کی فراق روی شاهان زان کمست

1 سوی مکه شیخ امت بایزید از برای حج و عمره می‌دوید

2 او به هر شهری که رفتی از نخست مر عزیزان را بکردی بازجست

3 گرد می‌گشتی که اندر شهر کیست کو بر ارکان بصیرت متکیست

4 گفت حق اندر سفر هر جا روی باید اول طالب مردی شوی

1 خانه‌ای نو ساخت روزی نو مرید پیر آمد خانهٔ او را بدید

2 گفت شیخ آن نو مرید خویش را امتحان کرد آن نکو اندیش را

3 روزن از بهر چه کردی ای رفیق گفت تا نور اندر آید زین طریق

4 گفت آن فرعست این باید نیاز تا ازین ره بشنوی بانگ نماز

1 چون پیمبر دید آن بیمار را خوش نوازش کرد یار غار را

2 زنده شد او چون پیمبر را بدید گوییا آن دم مر او را آفرید

3 گفت بیماری مرا این بخت داد کآمد این سلطان بر من بامداد

4 تا مرا صحت رسید و عافیت از قدوم این شه بی حاشیت

1 گفت با دلقک شبی سید اجل قحبه‌ای را خواستی تو از عجل

2 با من این را باز می‌بایست گفت تا یکی مستور کردیمیت جفت

3 گفت نه مستور صالح خواستم قحبه گشتند و ز غم تن کاستم

4 خواستم ایم قحبه را بی معرفت تا ببینم چون شود این عاقبت

1 آن یکی می‌گفت خواهم عاقلی مشورت آرم بدو در مشکلی

2 آن یکی گفتش که اندر شهر ما نیست عاقل جز که آن مجنون‌نما

3 بر نیی گشته سواره نک فلان می‌دواند در میان کودکان

4 صاحب رایست و آتش‌پاره‌ای آسمان قدرست و اخترباره‌ای