دفتر دوم در مثنوی معنوی جلال الدین محمد مولوی

1 گفت موسی ای کریم کارساز ای که یکدم ذکر تو عمر دراز

2 نقش کژمژ دیدم اندر آب و گل چون ملایک اعتراضی کرد دل

3 که چه مقصودست نقشی ساختن واندرو تخم فساد انداختن

4 آتش ظلم و فساد افروختن مسجد و سجده‌کنان را سوختن

1 عاقلی بر اسپ می‌آمد سوار در دهان خفته‌ای می‌رفت مار

2 آن سوار آن را بدید و می‌شتافت تا رماند مار را فرصت نیافت

3 چونک از عقلش فراوان بد مدد چند دبوسی قوی بر خفته زد

4 برد او را زخم آن دبوس سخت زو گریزان تا بزیر یک درخت

1 اژدهایی خرس را در می‌کشید شیر مردی رفت و فریادش رسید

2 شیر مردانند در عالم مدد آن زمان کافغان مظلومان رسد

3 بانگ مظلومان ز هر جا بشنوند آن طرف چون رحمت حق می‌دوند

4 آن ستونهای خللهای جهان آن طبیبان مرضهای نهان

1 بود کوری کو همی‌گفت الامان من دو کوری دارم ای اهل زمان

2 پس دوباره رحمتم آرید هان چون دو کوری دارم و من در میان

3 گفت یک کوریت می‌بینیم ما آن دگر کوری چه باشد وا نما

4 گفت زشت‌آوازم و ناخوش نوا زشت‌آوازی و کوری شد دوتا

1 خرس هم از اژدها چون وا رهید وآن کرم زان مرد مردانه بدید

2 چون سگ اصحاب کهف آن خرس زار شد ملازم در پی آن بردبار

3 آن مسلمان سر نهاد از خستگی خرس حارس گشت از دل‌بستگی

4 آن یکی بگذشت و گفتش حال چیست ای برادر مر ترا این خرس کیست

1 گفت موسی با یکی مست خیال کای بداندیش از شقاوت وز ضلال

2 صد گمانت بود در پیغامبریم با چنین برهان و این خلق کریم

3 صد هزاران معجزه دیدی ز من صد خیالت می‌فزود و شک و ظن

4 از خیال و وسوسه تنگ آمدی طعن بر پیغامبری‌ام می‌زدی