دفتر دوم در مثنوی معنوی جلال الدین محمد مولوی

1 قصهٔ شاه و امیران و حسد بر غلام خاص و سلطان خرد

2 دور ماند از جر جرار کلام باز باید گشت و کرد آن را تمام

3 باغبان ملک با اقبال و بخت چون درختی را نداند از درخت

4 آن درختی را که تلخ و رد بود و آن درختی که یکش هفصد بود

1 رحمت صد تو بر آن بلقیس باد که خدایش عقل صد مرده بداد

2 هدهدی نامه بیاورد و نشان از سلیمان چند حرفی با بیان

3 خواند او آن نکته‌های با شمول با حقارت ننگرید اندر رسول

4 جسم هدهد دید و جان عنقاش دید حس چو کفی دید و دل دریاش دید

1 مقریی می‌خواند از روی کتاب ماؤکم غورا ز چشمه بندم آب

2 آب را در غورها پنهان کنم چشمه‌ها را خشک و خشکستان کنم

3 آب را در چشمه کی آرد دگر جز من بی مثل و با فضل و خطر

4 فلسفی منطقی مستهان می‌گذشت از سوی مکتب آن زمان

1 دید موسی یک شبانی را براه کو همی‌گفت ای گزیننده اله

2 تو کجایی تا شوم من چاکرت چارقت دوزم کنم شانه سرت

3 جامه‌ات شویم شپشهاات کشم شیر پیشت آورم ای محتشم

4 دستکت بوسم بمالم پایکت وقت خواب آید بروبم جایکت

1 وحی آمد سوی موسی از خدا بندهٔ ما را ز ما کردی جدا

2 تو برای وصل کردن آمدی یا برای فصل کردن آمدی

3 تا توانی پا منه اندر فراق ابغض الاشیاء عندی الطلاق

4 هر کسی را سیرتی بنهاده‌ام هر کسی را اصطلاحی داده‌ام

1 بعد از آن در سر موسی حق نهفت رازهایی گفت کان ناید به گفت

2 بر دل موسی سخنها ریختند دیدن و گفتن بهم آمیختند

3 چند بی‌خود گشت و چند آمد بخود چند پرید از ازل سوی ابد

4 بعد ازین گر شرح گویم ابلهیست زانک شرح این ورای آگهیست