دفتر دوم در مثنوی معنوی جلال الدین محمد مولوی

1 گفت نه والله بالله العظیم مالک الملک و به رحمان و رحیم

2 آن خدایی که فرستاد انبیا نه بحاجت بل بفضل و کبریا

3 آن خداوندی که از خاک ذلیل آفرید او شهسواران جلیل

4 پاکشان کرد از مزاج خاکیان بگذرانید از تک افلاکیان

1 پادشاهی بنده‌ای را از کرم بر گزیده بود بر جملهٔ حشم

2 جامگی او وظیفهٔ چل امیر ده یک قدرش ندیدی صد وزیر

3 از کمال طالع و اقبال و بخت او ایازی بود و شه محمود وقت

4 روح او با روح شه در اصل خویش پیش ازین تن بوده هم پیوند و خویش

1 بر لب جو بوده دیواری بلند بر سر دیوار تشنهٔ دردمند

2 مانعش از آب آن دیوار بود از پی آب او چو ماهی زار بود

3 ناگهان انداخت او خشتی در آب بانگ آب آمد به گوشش چون خطاب

4 چون خطاب یار شیرین لذیذ مست کرد آن بانگ آبش چون نبیذ

1 همچو آن شخص درشت خوش‌سخن در میان ره نشاند او خاربن

2 ره گذریانش ملامت‌گر شدند پس بگفتندش بکن این را نکند

3 هر دمی آن خاربن افزون شدی پای خلق از زخم آن پر خون شدی

4 جامه‌های خلق بدریدی ز خار پای درویشان بخستی زار زار