دفتر دوم در مثنوی معنوی جلال الدین محمد مولوی

1 آن غریبی خانه می‌جست از شتاب دوستی بردش سوی خانهٔ خراب

2 گفت او این را اگر سقفی بدی پهلوی من مر ترا مسکن شدی

3 هم عیال تو بیاسودی اگر در میانه داشتی حجرهٔ دگر

4 گفت آری پهلوی یاران بهست لیک ای جان در اگر نتوان نشست

1 آن یکی از خشم مادر را بکشت هم به زخم خنجر و هم زخم مشت

2 آن یکی گفتش که از بد گوهری یاد ناوردی تو حق مادری

3 هی تو مادر را چرا کشتی بگو او چه کرد آخر بگو ای زشت‌خو

4 گفت کاری کرد کان عار ویست کشتمش کان خاک ستار ویست

1 پادشاهی دو غلام ارزان خرید با یکی زان دو سخن گفت و شنید

2 یافتش زیرک‌دل و شیرین جواب از لب شکر چه زاید شکرآب

3 آدمی مخفیست در زیر زبان این زبان پرده‌ست بر درگاه جان

4 چونک بادی پرده را در هم کشید سر صحن خانه شد بر ما پدید

1 آن غلامک را چو دید اهل ذکا آن دگر را کرد اشارت که بیا

2 کاف رحمت گفتمش تصغیر نیست جد گود فرزندکم تحقیر نیست

3 چون بیامد آن دوم در پیش شاه بود او گنده‌دهان دندان سیاه

4 گرچه شه ناخوش شد از گفتار او جست و جویی کرد هم ز اسرار او

1 گفت نه والله بالله العظیم مالک الملک و به رحمان و رحیم

2 آن خدایی که فرستاد انبیا نه بحاجت بل بفضل و کبریا

3 آن خداوندی که از خاک ذلیل آفرید او شهسواران جلیل

4 پاکشان کرد از مزاج خاکیان بگذرانید از تک افلاکیان