دفتر دوم در مثنوی معنوی جلال الدین محمد مولوی

1 خواند عیسی نام حق بر استخوان از برای التماس آن جوان

2 حکم یزدان از پی آن خام مرد صورت آن استخوان را زنده کرد

3 از میان بر جست یک شیر سیاه پنجه‌ای زد کرد نقشش را تباه

4 کله‌اش بر کند مغزش ریخت زود مغز جوزی کاندرو مغزی نبود

1 روستایی گاو در آخر ببست شیر گاوش خورد و بر جایش نشست

2 روستایی شد در آخر سوی گاو گاو را می‌جست شب آن کنج‌کاو

3 دست می‌مالید بر اعضای شیر پشت و پهلو گاه بالا گاه زیر

4 گفت شیر از روشنی افزون شدی زهره‌اش بدریدی و دل خون شدی

1 صوفیی در خانقاه از ره رسید مرکب خود برد و در آخر کشید

2 آبکش داد و علف از دست خویش نه چنان صوفی که ما گفتیم پیش

3 احتیاطش کرد از سهو و خباط چون قضا آید چه سودست احتیاط

4 صوفیان تقصیر بودند و فقیر کاد فقراً ان یکن کفراً یبیر

1 بود شخصی مفلسی بی خان و مان مانده در زندان و بند بی امان

2 لقمهٔ زندانیان خوردی گزاف بر دل خلق از طمع چون کوه قاف

3 زهره نه کس را که لقمهٔ نان خورد زانک آن لقمه‌ربا گاوش برد

4 هر که دور از دعوت رحمان بود او گداچشمست اگر سلطان بود

1 با وکیل قاضی ادراک‌مند اهل زندان در شکایت آمدند

2 که سلام ما به قاضی بر کنون بازگو آزار ما زین مرد دون

3 کندرین زندان بماند او مستمر یاوه‌تاز و طبل‌خوارست و مضر

4 چون مگس حاضر شود در هر طعام از وقاحت بی صلا و بی سلام

1 گفت قاضی مفلسی را وا نما گفت اینک اهل زندانت گوا

2 گفت ایشان متهم باشند چون می‌گریزند از تو می‌گریند خون

3 وز تو می‌خواهند هم تا وارهند زین غرض باطل گواهی می‌دهند

4 جمله اهل محکمه گفتند ما هم بر ادبار و بر افلاسش گوا