دفتر دوم در مثنوی معنوی جلال الدین محمد مولوی

1 این چنین ذالنون مصری را فتاد کاندرو شور و جنونی نو بزاد

2 شور چندان شد که تا فوق فلک می‌رسید از وی جگرها را نمک

3 هین منه تو شور خود ای شوره‌خاک پهلوی شور خداوندان پاک

4 خلق را تاب جنون او نبود آتش او ریشهاشان می‌ربود

1 دوستان در قصهٔ ذاالنون شدند سوی زندان و در آن رایی زدند

2 کین مگر قاصد کند یا حکمتیست او درین دین قبله‌ای و آیتیست

3 دور دور از عقل چون دریای او تا جنون باشد سفه‌فرمای او

4 حاش لله از کمال جاه او کابر بیماری بپوشد ماه او

1 چون رسیدند آن نفر نزدیک او بانگ بر زد هی کیانید اتقو

2 با ادب گفتند ما از دوستان بهر پرسش آمدیم اینجا بجان

3 چونی ای دریای عقل ذو فنون این چه بهتانست بر عقلت جنون

4 دود گلخن کی رسد در آفتاب چون شود عنقا شکسته از غراب

1 نی که لقمان را که بندهٔ پاک بود روز و شب در بندگی چالاک بود

2 خواجه‌اش می‌داشتی در کار پیش بهترش دیدی ز فرزندان خویش

3 زانک لقمان گرچه بنده‌زاد بود خواجه بود و از هوا آزاد بود

4 گفت شاهی شیخ را اندر سخن چیزی از بخشش ز من درخواست کن

1 هر طعامی کآوریدندی بوی کس سوی لقمان فرستادی ز پی

2 تا که لقمان دست سوی آن برد قاصدا تا خواجه پس‌خوردش خورد

3 سؤر او خوردی و شور انگیختی هر طعامی کو نخوردی ریختی

4 ور بخوردی بی دل و بی اشتها این بود پیوندی بی انتها

1 قصهٔ شاه و امیران و حسد بر غلام خاص و سلطان خرد

2 دور ماند از جر جرار کلام باز باید گشت و کرد آن را تمام

3 باغبان ملک با اقبال و بخت چون درختی را نداند از درخت

4 آن درختی را که تلخ و رد بود و آن درختی که یکش هفصد بود