دفتر اول در مثنوی معنوی جلال الدین محمد مولوی

1 گفت آری گر توکل رهبرست این سبب هم سنت پیغمبرست

2 گفت پیغامبر به آواز بلند با توکل زانوی اشتر ببند

3 رمز الکاسب حبیب الله شنو از توکل در سبب کاهل مشو

1 قوم گفتندش که کسب از ضعف خلق لقمهٔ تزویر دان بر قدر حلق

2 نیست کسبی از توکل خوب‌تر چیست از تسلیم خود محبوب‌تر

3 بس گریزند از بلا سوی بلا بس جهند از مار سوی اژدها

4 حیله کرد انسان و حیله‌ش دام بود آنک جان پنداشت خون‌آشام بود

1 گفت شیر آری ولی رب العباد نردبانی پیش پای ما نهاد

2 پایه پایه رفت باید سوی بام هست جبری بودن اینجا طمع خام

3 پای داری چون کنی خود را تو لنگ دست داری چون کنی پنهان تو چنگ

4 خواجه چون بیلی به دست بنده داد بی زبان معلوم شد او را مراد

1 جمله با وی بانگها بر داشتند کان حریصان که سببها کاشتند

2 صد هزار اندر هزار از مرد و زن پس چرا محروم ماندند از زمن

3 صد هزاران قرن ز آغاز جهان همچو اژدرها گشاده صد دهان

4 مکرها کردند آن دانا گروه که ز بن بر کنده شد زان مکر کوه

1 زاد مردی چاشتگاهی در رسید در سرا عدل سلیمان در دوید

2 رویش از غم زرد و هر دو لب کبود پس سلیمان گفت ای خواجه چه بود

3 گفت عزرائیل در من این چنین یک نظر انداخت پر از خشم و کین

4 گفت هین اکنون چه می‌خواهی بخواه گفت فرما باد را ای جان پناه

1 شیر گفت آری ولیکن هم ببین جهدهای انبیا و مؤمنین

2 حق تعالی جهدشان را راست کرد آنچ دیدند از جفا و گرم و سرد

3 حیله‌هاشان جمله حال آمد لطیف کل شیء من ظریف هو ظریف

4 دامهاشان مرغ گردونی گرفت نقصهاشان جمله افزونی گرفت

1 زین نمط بسیار برهان گفت شیر کز جواب آن جبریان گشتند سیر

2 روبه و آهو و خرگوش و شغال جبر را بگذاشتند و قیل و قال

3 عهدها کردند با شیر ژیان کاندرین بیعت نیفتد در زیان

4 قسم هر روزش بیاید بی‌جگر حاجتش نبود تقاضایی دگر

1 قوم گفتندش که چندین گاه ما جان فدا کردیم در عهد و وفا

2 تو مجو بدنامی ما ای عنود تا نرنجد شیر رو رو زود زود

1 گفت ای یاران مرا مهلت دهید تا بمکرم از بلا بیرون جهید

2 تا امان یابد بمکرم جانتان ماند این میراث فرزندانتان

3 هر پیمبر امتان را در جهان همچنین تا مخلصی می‌خواندشان

4 کز فلک راه برون شو دیده بود در نظر چون مردمک پیچیده بود