دفتر اول در مثنوی معنوی جلال الدین محمد مولوی

1 قوم عیسی را بد اندر دار و گیر حاکمانشان ده امیر و دو امیر

2 هر فریقی مر امیری را تبع بنده گشته میر خود را از طمع

3 این ده و این دو امیر و قومشان گشته بند آن وزیر بد نشان

4 اعتماد جمله بر گفتار او اقتدای جمله بر رفتار او

1 ساخت طوماری به نام هر یکی نقش هر طومار دیگر مسلکی

2 حکمهای هر یکی نوعی دگر این خلاف آن ز پایان تا به سر

3 در یکی راه ریاضت را و جوع رکن توبه کرده و شرط رجوع

4 در یکی گفته ریاضت سود نیست اندرین ره مخلصی جز جود نیست

1 او ز یک رنگی عیسی بو نداشت وز مزاج خم عیسی خو نداشت

2 جامهٔ صد رنگ از آن خم صفا ساده و یک‌رنگ گشتی چون صبا

3 نیست یک‌رنگی کزو خیزد ملال بل مثال ماهی و آب زلال

4 گرچه در خشکی هزاران رنگهاست ماهیان را با یبوست جنگهاست

1 همچو شه نادان و غافل بد وزیر پنجه می‌زد با قدیم ناگزیر

2 با چنان قادر خدایی کز عدم صد چو عالم هست گرداند بدم

3 صد چو عالم در نظر پیدا کند چونک چشمت را به خود بینا کند

4 گر جهان پیشت بزرگ و بی‌بنیست پیش قدرت ذره‌ای می‌دان که نیست

1 مکر دیگر آن وزیر از خود ببست وعظ را بگذاشت و در خلوت نشست

2 در مریدان در فکند از شوق سوز بود در خلوت چهل پنجاه روز

3 خلق دیوانه شدند از شوق او از فراق حال و قال و ذوق او

4 لابه و زاری همی کردند و او از ریاضت گشته در خلوت دوتو

1 گفت هان ای سخرگان گفت و گو وعظ و گفتار زبان و گوش جو

2 پنبه اندر گوش حس دون کنید بند حس از چشم خود بیرون کنید

3 پنبهٔ آن گوش سر گوش سرست تا نگردد این کر آن باطن کرست

4 بی‌حس و بی‌گوش و بی‌فکرت شوید تا خطاب ارجعی را بشنوید

1 جمله گفتند ای حکیم رخنه‌جو این فریب و این جفا با ما مگو

2 چارپا را قدر طاقت با رنه بر ضعیفان قدر قوت کار نه

3 دانهٔ هر مرغ اندازهٔ ویست طعمهٔ هر مرغ انجیری کیست

4 طفل را گر نان دهی بر جای شیر طفل مسکین را از آن نان مرده گیر

1 گفت حجتهای خود کوته کنید پند را در جان و در دل ره کنید

2 گر امینم متهم نبود امین گر بگویم آسمان را من زمین

3 گر کمالم با کمال انکار چیست ور نیم این زحمت و آزار چیست

4 من نخواهم شد ازین خلوت برون زانک مشغولم باحوال درون

1 جمله گفتند ای وزیر انکار نیست گفت ما چون گفتن اغیار نیست

2 اشک دیده‌ست از فراق تو دوان آه آهست از میان جان روان

3 طفل با دایه نه استیزد ولیک گرید او گر چه نه بد داند نه نیک

4 ما چو چنگیم و تو زخمه می‌زنی زاری از ما نه تو زاری می‌کنی