دفتر اول در مثنوی معنوی جلال الدین محمد مولوی

1 پس بگویم من بسر نصرانیم ای خدای رازدان می‌دانیم

2 شاه واقف گشت از ایمان من وز تعصب کرد قصد جان من

3 خواستم تا دین ز شه پنهان کنم آنک دین اوست ظاهر آن کنم

4 شاه بویی برد از اسرار من متهم شد پیش شه گفتار من

1 صد هزاران مرد ترسا سوی او اندک‌اندک جمع شد در کوی او

2 او بیان می‌کرد با ایشان براز سر انگلیون و زنار و نماز

3 او به ظاهر واعظ احکام بود لیک در باطن صفیر و دام بود

4 بهر این بعضی صحابه از رسول ملتمس بودند مکر نفس غول

1 دل بدو دادند ترسایان تمام خود چه باشد قوت تقلید عام

2 در درون سینه مهرش کاشتند نایب عیسیش می‌پنداشتند

3 او بسر دجال یک چشم لعین ای خدا فریاد رس نعم المعین

4 صد هزاران دام و دانه‌ست ای خدا ما چو مرغان حریص بی‌نوا

1 گفت لیلی را خلیفه کان توی کز تو مجنون شد پریشان و غوی

2 از دگر خوبان تو افزون نیستی گفت خامش چون تو مجنون نیستی

3 هر که بیدارست او در خواب‌تر هست بیداریش از خوابش بتر

4 چون بحق بیدار نبود جان ما هست بیداری چو در بندان ما

1 آن وزیرک از حسد بودش نژاد تا به باطل گوش و بینی باد داد

2 بر امید آنک از نیش حسد زهر او در جان مسکینان رسد

3 هر کسی کو از حسد بینی کند خویش را بی‌گوش و بی بینی کند

4 بینی آن باشد که او بویی برد بوی او را جانب کویی برد

1 هر که صاحب ذوق بود از گفت او لذتی می‌دید و تلخی جفت او

2 نکته‌ها می‌گفت او آمیخته در جلاب قند زهری ریخته

3 ظاهرش می‌گفت در ره چست شو وز اثر می‌گفت جان را سست شو

4 ظاهر نقره گر اسپیدست و نو دست و جامه می سیه گردد ازو

1 در میان شاه و او پیغامها شاه را پنهان بدو آرامها

2 آخر الامر از برای آن مراد تا دهد چون خاک ایشان را به باد

3 پیش او بنوشت شه کای مقبلم وقت آمد زود فارغ کن دلم

4 گفت اینک اندر آن کارم شها کافکنم در دین عیسی فتنه‌ها