دفتر اول در مثنوی معنوی جلال الدین محمد مولوی

1 گفت ای شه خلوتی کن خانه را دور کن هم خویش و هم بیگانه را

2 کس ندارد گوش در دهلیزها تا بپرسم زین کنیزک چیزها

3 خانه خالی مانْد و یک دَیّار نَه جز طبیب و جز همان بیمار نه

4 نرم‌نرمک گفت شهر تو کجاست؟ که علاج اهل هر شهری جداست

1 بعد از آن برخاست و عزم شاه کرد شاه را زان شمّه‌ای آگاه کرد

2 گفت تدبیر آن بوَد کان مرد را حاضر آریم از پی این درد را

3 مرد زرگر را بخوان زان شهر دور با زر و خلعت بده او را غرور

1 شه فرستاد آن طرف یک دو رسول حاذقان و کافیان بس عَدول

2 تا سمرقند آمدند آن دو امیر پیش آن زرگر ز شاهنشه بَشیر

3 «کای لطیف استاد کامل معرفت فاش اندر شهرها از تو صفت

4 نک فلان شه از برای زرگری اختیارت کرد زیرا مهتری

1 کشتن آن مرد بر دست حکیم نه پی اومید بود و نه ز بیم

2 او نکشتش از برای طبع شاه تا نیامد امر و الهام اله

3 آن پسر را کش خضر ببرید حلق سر آن را در نیابد عام خلق

4 آنک از حق یابد او وحی و جواب هرچه فرماید بود عین صواب

1 بود بقالی و وی را طوطیی خوش‌نوایی سبز و گویا طوطیی

2 بر دکان بودی نگهبان دکان نکته گفتی با همه سوداگران

3 در خطاب آدمی ناطق بدی در نوای طوطیان حاذق بدی

4 خواجه روزی سوی خانه رفته بود بر دکان طوطی نگهبانی نمود

1 بود شاهی در جهودان ظلم‌ساز دشمن عیسی و نصرانی گداز

2 عهد عیسی بود و نوبت آن او جان موسی او و موسی جان او

3 شاه احول کرد در راه خدا آن دو دمساز خدایی را جدا

4 گفت استاد احولی را کاندر آ زو برون آر از وثاق آن شیشه را

1 او وزیری داشت گبر و عشوه ده کو بر آب از مکر بر بستی گره

2 گفت ترسایان پناه جان کنند دین خود را از ملک پنهان کنند

3 کم کش ایشان را که کشتن سود نیست دین ندارد بوی مشک و عود نیست

4 سر پنهانست اندر صد غلاف ظاهرش با تست و باطن بر خلاف